Categorie archief: in de klas

go with the flow 

1 foto blog 6Plaats van handeling: een groep zeven van een dorpsschool. Samenstelling groep: 22 jongens en negen meisjes. Spel van de dag: Schatgravers!

De leerlingen zaten al vol spanning te wachten toen mijn collega-coaches en ik de klas binnenkwamen. Een spel, leuk! Om de mannelijke en vrouwelijke energie een beetje te verdelen had elk groepje een paar meisjes. Ik had er twee. Twee rustige, bescheiden meisjes in een groep vol jongensenergie. Als in: gooien met de dobbelsteen op de grond van het lokaal in plaats van op de tafel, het moeilijk vinden te blijven zitten en niet altijd naar elkaar luisteren.

Dat vergde een flexibel ‘hoofd Schatgraven’. Hoe kon ik op speelse wijze het spel zodanig spelen dat iedereen er voldoende uit kon halen, iedereen aandacht kreeg en er ook nog op elkaar gereageerd kon worden? Nou, je krijgt wat je verdient, en in dit geval kreeg de groep veel doe-karwei-kaartjes. Zoals: doe alsof je een citroen eet. Iedereen deed mee, dus ineens zag ik acht zure gezichten in mijn groepje. Een opdacht die ook voorbij kwam: waar zou je nu naartoe willen vliegen? De antwoorden verschilden van naar huis tot naar Amerika. Maar ook: loop als een deftige meneer of mevrouw, waarbij de jongens mevrouwen nadeden (inclusief een nuffig hoofd en rokken vasthouden) en de meisjes meneren. En van ’doe alsof je een gouden medaille gewonnen hebt werd ter plekke een heuse ceremonie gemaakt, waarbij een van de kinderen de koning speelde die de medaille uitreikte aan de trotse winnaar. Als de concentratie laag is moet je creatief zijn, en go with the flow J

Na de pauze gingen de kinderen knutselen met hun schatten. Een meisje die klaar was met haar knutselwerk, ging daarna kijken bij haar klasgenoten. En werd meteen ontevreden over haar geknutsel. Hoe komt dat? Was de vraag. En: was je wel tevreden voordat je bij anderen ging kijken? Ja was haar antwoord. Conclusie van het meisje zelf: ik mag mezelf goed vinden zoals ik ben. Slik! Dat is een mooi voorbeeld van het geluk wat we hopen te geven met het Schatgraversspel!

Nabrander: de drukste uit mijn groepje vroeg aan het einde: wanneer komen jullie weer?

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

verwachtingen

bij blog 5De klas keek me verwachtingsvol aan. De juf had hen voorbereid op het feit dat ik met twee andere coaches kwam schatgraven, en had hen verteld dat ze een collage gingen maken. De leerlingen (vooral de meisjes) zaten al klaar met hun etui om te starten met het maken van een prachtig knutselwerk. Ik zag de teleurstelling op hun gezichten toen ik uitlegde dat we eerst in een spelvorm hun schatten gingen ontdekken, en dat daarna gingen verwerken in een eigen kunstwerk.

De groep werd verdeeld in drie groepen van 10 leerlingen. Ik twijfelde of ik bij hen aan tafel zou gaan zitten of rond zou lopen, in de buurt van degene die aan de beurt was. Uiteindelijk voelde staan het beste. Op die manier kon ik (door de grootte van de groep) het meest optimaal individueel contact kon voelen met de kinderen, en hen verdiepingsvragen stellen.

Het spel ging van start. Om en om gooiden ze met een grote dobbelsteen, en mochten ze een karweikaartje of een schatkaartje pakken. In mijn groep voelde ik onrust. Een aantal kinderen was snel afgeleid, zat scheef op hun stoel, luisterde niet naar de anderen, niet naar mij ook. Wat was hier aan de hand? Na een razendsnel inwendig reflectiemomentje bleek dat zij perfect spiegelden wat ik voelde. Ik was onrustig, omdat ik grote druk voelde om een mooi spelmoment te hebben met kinderen die dachten dat ze alleen maar gingen knutselen.

Toen kon ik loslaten. Precies op dat ogenblik trok één van de kinderen de fantasiekaart: doe alsof het ineens heel hard begint te sneeuwen. Die vraag heb ik aangegrepen om de rusteloze energie in de groep te kanaliseren. Ik heb de kinderen in een kring laten staan, en met elkaar laten doen alsof het ineens heel hard ging sneeuwen. Eerst met veel kabaal en gebaren. Toen heb ik dat steeds kleiner en rustiger laten doen, tot ze deden of er een camera op hun gezicht gericht was en ze geen geluid mochten maken. Daarna: geen centje pijn meer, met veel meer aandacht en energie het spel gespeeld en mooie schatten tevoorschijn gehaald.

Grappig hoe verwachtingen kunnen doorwerken, én hoe je daar op in kunt spelen. Ook bij mezelf weer een schat ontdekt : )

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

schatten van (de) juffen

schatkaarten juffen vloerRuim twee maanden geleden heb ik met een groep acht het Schatgraversspel gespeeld. Het was een enthousiaste groep, met oog voor elkaars en hun eigen schatten. Daarna sprak ik diverse ouders, die vertelden dat ‘schatten’ en ‘schatgraven’ algemene begrippen waren geworden thuis. De schatkaarten hangen ook nog steeds in de klas, en met regelmaat wordt er op teruggepakt.

In de laatste weken voor de vakantie, met de eindmusical voor de deur, opperde één van de ouders het idee de juffen een kado te geven. Een algemeen kado is leuk, maar voor de juffen moest ook een persoonlijk kado komen. Schort met namen? Daar hebben de juffen er al heel veel van. Boek met tekeningen? Idem. Wat nu?

De oplossing: een schatkaart met de schatten van de betreffende juf er op. Het was een mooi vervolg op het schatgraven met de klas, en ouders en leerlingen waren enthousiast.

Vanochtend was het zover. Met het spel en twee grote schatkaarten ging ik onderweg naar de klas. De juf werd op slinkse wijze een kwartiertje weggelokt, zodat ik de klas voor mezelf had. Eerst zocht ik twee kinderen die mooi kunnen schrijven of zij de schatkaart voor een van de juffen wilden vullen met de schatten. Toen gingen we aan de slag met het zoeken naar tien schatten voor elke juf. Aan de hand van schatkaartjes gaf de klas aan of ze een schat bij een van de juffen vonden passen of niet. Handig? Duidelijk de ene juf. Knap? Neuh. Positief? Allebei de juffen. En zo gingen we alle schatten af. Per schat nam de energie in de klas voelbaar toe. Zo groeide de schatlijst per juf. Na met elkaar wikken, wegen, ruilen en stemmen kwamen ze tot tien schatten per juf. Eén van de schatten staat niet op een kaartje, maar moest van de klas absoluut op de schatkaart: goed kunnen koken J

Resultaat: twee schatkaarten met prachtige eigenschappen van de twee juffen, bedacht en doorleefd en met elkaar afgestemd door de kinderen zelf. Kun je als juf een persoonlijker kado bedenken?!

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

wie een schat graaft voor een ander…

20160526_171455Het is dinsdagmiddag en ik ben er klaar voor; ik mag op school het schatgraversspel gaan doen met 5 meiden van groep 5. De week ervoor had ik me voorgenomen om de juf aan te spreken; of ik in haar klas wat ervaringen mocht opdoen door met kinderen het schatgraversspel te gaan spelen. Spannend om mezelf steeds meer kenbaar te maken als kindercoach! Met gezonde spanning stap ik op de juf af en warempel….ze is meteen heel enthousiast! Echt…hoef ik haar niet te overtuigen? Is mijn eerste korte introductie van wat ik wil gaan doen direct voldoende? Ongelofelijk! Ik zou er bijna een schatkaartje bij gaan zoeken voor mezelf 😉

De meiden gaan deze middag meteen enthousiast met me mee, juf heeft al een beetje verteld over wat we gaan doen. We beginnen aan het spel en omdat zij mij niet zo goed kennen en ik hen niet, nodig ik ze uit om mij te helpen als ik kaartjes trek en daar zijn ze wel voor in! Als we allemaal onze eerste vijf kaartjes voor ons hebben liggen hoor ik al meteen dat ze dingen herkennen in zichzelf en elkaar van wat er op de kaartjes staat. Wat mooi om te zien hoe de meiden tijdens het spel zo nadenken over wat er op de kaartjes staat; of dit bij hunzelf past of bij iemand anders en waarom. Er ontstaan ontzettend leuke gesprekken over welke eigenschap bij wie past en wie ergens goed in is. De stralende gezichten van de meiden als er positieve dingen over hen gezegd worden…en dat dan de rest van de groep het er ook mee eens is! En het enthousiasme waarmee er vingers omhoog gaan als iemand een kaartje trekt….”ik kan dat ook heel goed…dat kaartje past echt bij mij!”…alle vingers in de lucht en allemaal voorbeelden om ervoor te zorgen dat dat mooie kaartje bij hen komt. En dat ze dan toch ook soms het kaartje lekker bij zichzelf leggen omdat ze, ondanks de leuke voorbeelden van de andere meiden, het toch het beste bij zichzelf vinden passen!

Opeens trekt een meisje het kaartje “geheimen bewaren”. Weer gaan er allemaal vingers in de lucht, “want weet je nog dat wat ik toen niet mocht zeggen van jou…? dat heb ik nog steeds niet gezegd!” en “maar ik kan dat ook heel goed, je vertelt mij ook altijd geheimen”….ik zie het meisje nadenken, rondkijken en een paar keer oogcontact met mij zoeken. Even is het stil en dan kijkt ze me aan en zegt “ik geef het kaartje aan jou! Ik weet geen voorbeeld erbij, maar ik voel dat gewoon zo”. Wauw….krijg ik zomaar zelf heel onverwacht een geweldig compliment! Het vertrouwen in mij wat ze hiermee zomaar uitspreekt geeft mij weer nog meer vertrouwen in de stap die ik heb genomen om kindercoach te worden….en dat zomaar op een dinsdagmiddag!

Jammer dat ik rekening moet houden met de tijd, de schooldag zit er bijna op, want we hadden nog wel even door kunnen gaan met schatgraven! Maar ik wil ze ook nog even de tijd geven om stil te staan bij de kaartjes die nu voor ze liggen. Ik leg uit dat ik voor iedereen een glazen potje heb meegenomen en dat ze hun vijf schatten op vijf mooie blaadjes mogen schrijven, het potje mogen versieren en de schatten hierin mee naar huis mogen nemen. Ik vertel dat ze de mooie dingen die ze ontdekt hebben over zichzelf en die de anderen over hen gezegd hebben dan nog eens een keertje terug kunnen lezen. Zomaar, of als je je misschien een keertje niet zo fijn voelt. “Dat is echt iets voor mij”, zegt een van de meiden heel enthousiast, “want ik voel me vaker verdrietig en dan weet ik inderdaad niet meer waar ik goed in ben!”. Wat een inzicht en openheid!

Potjes worden versierd, briefjes met de grootste concentratie geschreven en dan gaan ze heel enthousiast terug naar de juf. Die op haar beurt ze allemaal even wat aandacht geeft en vraagt naar wat voor een geweldige dingen er wel niet in hun potjes zit. En ik…? Ik ga super enthousiast naar huis, wat een ervaring weer!

In de dagen erna krijg ik als bonus ook nog positieve reacties van een aantal moeders, niet alleen over wat ik op school met hun dochters heb gedaan maar ook over de resultaten die ze thuis hebben gezien en ervaren.

Een eigen praktijk als kindercoach….de ene dag zie ik het meer voor me dan de andere. Twijfels over of ik dit kan, hoe ik het ga doen…ze zijn er heel regelmatig. Het los moeten laten van vaststaande protocollen, zoals ik in mijn vorige baan had, is heel spannend maar ook fantastisch. Het opdoen van ervaringen, met het schatgraversspel als kleine houvast, sterkt me. Een praktijk, een praktijknaam, alle praktische dingen die komen kijken bij het openen van een eigen praktijk….het komt allemaal wel. Ervaringen opdoen in trajecten met kinderen als kindercoach, dát is nu het meest waardevol voor me. Deze ervaringen neemt niemand me meer af en maken mij steeds meer kindercoach.

 

Suzanne GanzevlesDeze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad :-) En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

schatten van kinderen

Lief zijn ze, achtstegroepers. Soms al aan het puberen, uitproberen, ontdekken. Allemaal schatten van kinderen. Maar kennen ze hun eigen schatten? Hun eigenschappen en kwaliteiten? En die van hun medeleerlingen? Samen met twee andere coaches, Annette Barel en Anja van der Hoek, heb ik met een groep 8 het Schatgraversspel in de klas gespeeld.

De kinderen gooiden zich vol overgave in het spel. Waren vaak nog enthousiaster om elkaars talenten te benoemen dan die van zichzelf. Hadden daarover mooie en eerlijke gesprekjes met elkaar. En kwamen na een uurtje spelen allemaal tot een passend rijtje met schatten, zowel in hun eigen ogen als in die van hun medespelers.

bezig met schatkaartSchatgraven is 1 ding, maar verankeren een ander. In de klas hangen nu 28 door Annette gemaakte schatkaarten (zie foto) waarop de kinderen hun schatten konden schrijven. De juf heeft er de week erna meteen op teruggegrepen. Een jongetje die klassedienst had ruimde vrijwillig meer op dan van hem werd gevraagd. “Staat behulpzaamheid bij jouw schatten?” vroeg de juf. Dat bleek niet het geval te zijn. Waarop de juf aangaf dat ze die schat toch echt ook bij hem zag. Het jongetje zag je groeien van trots. Hij bloosde een beetje en ging snel door met vegen. Resultaat: een blij kind dat er weer een schat bij had – en daar ook meer naar ging handelen.

Voor een maximaal effect lieten we de kinderen na het spelen een fantasiedier knutselen dat hun gevonden eigenschappen had. Daarvoor kregen ze tijdschriften waaruit ze mochten scheuren. Bewust niet knippen, omdat scheuren een nog groter beroep doet op hun creativiteit.We hebben hele creatieve fantasiedieren gezien, van een blauwe giraf met flexibele benen tot een gebloemde schildpad. Ik had tijdens het knutselen een gesprekje met een meisje over haar dier, en ze vertelde dat ze het een hele moeilijke opdracht vond. Ze vond scheuren namelijk echt helemaal niet leuk. Ze wilde veel liever knippen, zodat ze een netter kunstwerk kon afleveren. Ik zag het aan haar: ze was gespannen, alsof het haar veel moeite kostte, en ze keek een beetje treurig. Ik vroeg haar wat haar schatten waren. Twee ervan waren flexibel en fantasie. “Die heb je toch maar mooi in kunnen zetten”, zei ik tegen haar. Terwijl ze erover nadacht zag ik haar schouders ontspannen en haar blik opener worden. Je kon aan haar zien dat ze trots werd op haar schatten. .” Ja, dat is zo”, zei ze tegelijkertijd verbaasd en blij. En wat mij betreft mocht doorzettingsvermogen ook op haar schatkaart als schat numer 6!

Na het knutselen hebben we samen met de kinderen geëvalueerd wat ze van de ochtend vonden. Wij waren onder de indruk van de manier waarop diverse kinderen dat onder woorden konden brengen, en van de positieve sfeer die er in de klas hing tijdens het spelen van het spel en het knutselen.

Kortom: het was voor de leerlingen, voor de juf en voor ons een leerzame ochtend met schatten van kinderen!

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

schatgraverige pakjesavond

‘Hebben jullie een idee hoe ik Schatgravers zou kunnen combineren met het uitpakken van cadeautjes bij het Sinterklaasfeest? Het lijkt me een mooie combi.’~ R K

Ideeën zat! Kijk hier naar waar onze eigen Schatgavers en -gravinnen mee kwamen:

schatgraverige pakjesavond spelsuggesties

 

Dobbelsteen-Schatgravers-spel van Brendy

  • Je speelt het net als het dobbelsteenspel. Pak voor het aantal deelnemers X 3, schatten in. En dan…dobbelen maar:
  1. Je mag een karweitje doen
  2. De persoon links van je mag een karweitje doen
  3. Je mag een cadeautje pakken
  4. De persoon rechts van je mag een karweitje doen
  5. Een beurt overslaan
  6. Een cadeautje uitpakken.
  • Als alle cadeautjes zijn gepakt, wordt 1 ook uitpakken!
  • Aan het einde, als alle schatten zijn uitgepakt mag je kiezen of je je schatten wilt houden, wil delen met iemand, of wil weggeven. Wellicht kunnen de schatten worden verankerd op het Opgegraven Schatten formulier.

 

Schatkaarten aan persoon koppelen van Marjolein

Als de cadeautjes op naam zijn, kan je die combineren met schatkaartjes. Je pakt een cadeautje voor iemand uit de zak en tegelijk kies je een kaartje voor die persoon uit. Laat de gever het kaartje eventueel uitleggen.

 

Schatkaart koppelen aan de cadeautjes van Cora

Cora: Per cadeautje onderzoeken welke schat je nodig hebt bij het spelen van of met het cadeautje.

 

Schatkaarten of karweikaarten verweven van Cora

  • Iedere speler krijgt willekeurig vijf schatkaarten en legt deze open voor zich neer, in volgorde van kloppend naar niet-kloppend.
  • Na elk cadeautje pak je een schatkaart of karweikaart van de stapel.

 

Opgegraven Schattenformulier op de rug van Jacqueline

  • Iedereen krijgt een Opgegraven Schattenformulier op rug geplakt
  • Iedereen schrijft een of twee schatten op elkaars Opgegraven Schattenformulier
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel.
  • Wie deze op zijn Opgegraven Schattenformulier heeft, mag mag een cadeautje kiezen en uitpakken.

Evt ronde 2, waarbij in de eerste ronde de cadeautjes nog ingepakt blijven.

  • Nadat alle cadeautjes zijn verdeeld, begint ronde twee.
  • Iedereen schrijft voor zichzelf 5 eigen schatten op zijn eigen Opgegraven Schatten formulier.
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel. Deze geef je aan de speler bij wie die het meest past, en legt uit waarom. Mag dus ook bij jezelf.
  • Staat die op je Opgegraven Schattenformulier dan mag die speller een cadeau uitpakken.

 

karweikaart=cadeau van Linda

Je kunt met de karweikaartjes aan de slag, elk karweitje levert een kadootje, chocoladeletter oid op.

Footer-600

Juf is verliefd! Getsie!!  

schatgravers in de klas-blog MarleenDe kinderen komen ’s morgens binnen en een goede lezer merkt op dat op het programma ‘schatgraven ‘ staat. Ze vraagt zachtjes aan een vriendin wat dat is en langzaamaan beginnen meer kinderen het zich af te vragen…. Ik laat ze even filosoferen en met een geheimzinnige, ‘ik zeg nog niks’-blik gaan we aan het werk. Af en toe zeg ik ‘ oeh vanmiddag schatgraven !!’  De kinderen kijken me steeds verwonderd aan. ‘Jullie hebben het al eens gedaan en jullie vonden het zooo leuk tralalala!’ dans ik door de klas…

 

En dan gebeurt het opeens…

Joep begint uit het niets, sputterend van energie ;’ Ja, ik weet het! Dat is met dat voelen en praten en die die die kaartjes!’ en hij gebruikt zijn hele lichaam erbij. Ik pak mijn tas en haal heel geheimzinnig en theatraal het doosje uit mijn tas. ‘Jaaaaa die!!’ Ik stuiter mee en we gaan snel op de grond zitten.

 

Vandaag gaan we de karweikaarten ontdekken. Ik laat de verschillende kleuren zien en maak een waaier van een x-aantal kaartjes.

 

Julie trekt de kaart ‘noem een schat van jezelf en vertel wanneer je die straks het eerst gaat gebruiken.’ Ze vertelt dat ze een goede uitvinder is. (Ik vraag me op dat moment serieus af of ze de vraag begrepen heeft..) maar dan vertelt ze; ‘Als we straks naar gym lopen pluk ik een grasspriet en die ga ik dan thuis onder mijn microscoop leggen om te kijken hoe dat er van dichtbij uitziet. En daar leer ik dan weer van.’

 

‘Waar kun je je ademhaling voelen?’

Ik vraag of ze het kunnen aanwijzen. Je neus, je mond, je keel, (zelfs in je tenen blijkt), je borst en dan legt er 1 meisje haar hand op haar buik. We oefenen meteen met hoge en lage ademhaling. Waar voel je m als je nerneus bent? En als je rustig bent? Meteen worden er tips uitgewisseld mocht je gespannen zijn.. ’s Middags bij gym heeft Marlies pijn en is ontroostbaar. We doen meteen de buikoefening et voilà!

 

‘Doen alsof je een citroen eet’, is hilarisch!!! Wat een lol.

 

‘Noem van de speler die links van je zit iets goeds wat hij pas nog heeft gedaan.’

Lisa trekt het kaartje en is heel lang stil, maar dat mag. Ik kijk haar bemoedigend aan en dan zegt ze; ‘Ze heeft me vanmorgen geholpen met de letters die ik moeilijk vindt.’ Carla straalt en mijn hart maakt een sprongetje. Mooi moment om te vragen hoe dit voelt voor gever én ontvanger…

 

‘Noem iets wat je graag zou willen horen’.

Katy vertelt hoe fijn ze het vindt als haar moeder ’s avonds in bed nog even komt vertellen dat ze zo nog een kusje komt brengen. Laurie heeft een zacht knuffelkonijntje die een heel mooi muziekje speelt als je aan haar staartje trekt. Ze wordt daar heel blij en rustig van..

 

‘Noem iets wat je graag zou willen voelen.’

‘Een slang!’ zegt Ivo zelfverzekerd.

Marlies heeft een ander verrassend antwoord. ‘Rust, want dat vind ik fijn.’

Ik vertel dat ik geniet van het gevoel liefde..  Als mijn kindjes zeggen dat ik de liefste moeder van de wereld ben en als ik de sleutel in het slot hoor en ik weet dat mijn lieve Giedo thuiskomt dan voel ik zoveel liefde!! ‘Getsie!’ zegt Marlies. ‘Dan ben je verliefd.’ Vervolgens ontstaat er een mooi gesprek over liefde. Mijn liefde voor Giedo, mijn liefde voor mijn kindjes én mijn liefde voor hun! Dat ik heel blij word als ik naar school ga en dat ik dan heel veel liefde voel maar niet verliefd ben.

Uiteindelijk komt Julie met de samenvatting . ‘Je hebt gewoon twee soorten houden-van. Op ééntje kun je maar verliefd zijn en van de rest kun je houden!’

Amen…

Footer-600

appeltje eitje

IMG_8070De kop is eraf…

Drie weken geleden startte ik met mijn nieuwe groep. Een groepje met 19 lieve kindjes. Het is een groep 3. We hebben 3 kleuterklassen dus uit 3 groepen is een nieuwe groep gevormd. Ze kennen elkaar allemaal van gezicht, maar kennen ze elkaars talenten, elkaars schatten?? Hoogste tijd voor de introductie van de Schatgravers!

Ik had de kinderen in 3 groepen gezet. De oude kleutergroepen zeg maar. Want deze kinderen kenden elkaar immers al wel goed. Ik liet de kinderen een kaartje trekken en vervolgens mocht het kind aangeven bij wie die paste uit zijn/haar oude kleutergroepje en waarom! Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou worden…

Het eerste kaartje was ‘eerlijk’. ‘Die past bij mijn vriend Daan want hij is mijn beste vriend en vrienden zijn eerlijk tegen elkaar!’

Rustig. ‘Mijn vriend is rustig. Wij kunnen rustig spelen.’ Dit was duidelijk een gevalletje ‘welke schat het ook is, ik noem de naam van mijn vriend’ wat ook mooi is maar opeens zag ik een vinger omhoog gaan van een heel lief, stil meisje en ze zei heel zachtjes ‘ ik ben ook heel rustig.’ Prachtig! Ze konden de kaart delen.

Slim. Giedo denkt diep na terwijl hij het kaartje bekijkt en roept opeens ‘Vic, want hij weet heel veel. Hij zei net nog dat als je met je vuist hard op je borst slaat, je dood gaat.’ Vic ziet mijn enigzins verwarde blik en stelt mij gerust. ‘Ja, als je echt heel hard je vuist hier krijgt dan klapt je long naar binnen en dat is heel gevaarlijk en dan kan je dood gaan.’ Oke Vic, the card is all yours!

Zeggen wat ik moeilijk vind. Eef kijkt rond en kijkt meteen Katy aan. ‘Katy vindt de letters leren soms moeilijk en dan vraagt ze hulp aan juf.’

Oplossingen bedenken. De kinderen van de oude groep blauw wijzen unaniem naar Johan. Ze roepen allemaal door elkaar. ‘Hij heeft in groep blauw heel veel klusjes voor juf gedaan en heel veel dingen gemaakt dat stuk was.’ Mijn eigen Bob de Bouwer in de klas!

Dingen onthouden. Deze was heel grappig. Ik had net die morgen een vergeetmomentje gehad. Ik wist niet meer op welke bladzijde ik in mijn boek was gebleven. Siem zei toen heel zachtjes ‘bladzijde 30 was je vorige week juf.’ En dat klopte als een bus. Toen we het kaartje trokken ‘dingen onthouden’ was ik alweer vergeten wie er die ochtend mij zo goed had geholpen! (Ieder zn talenten…) dus vroeg ik wie dat was. Heel voorzichtig ging het trotse vingertje van Siem omhoog. Dit kaartje had geen uitleg meer nodig.

Het laatste kaartje was ‘lief’ en ik vroeg wie er lief was. 18 vingers gingen omhoog. Daan keek wat verward. ‘Daan ben jij lief?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Ik vroeg de klas wie vond dat Daan lief was. Alle vingers gingen meteen de lucht in. Er kwam een big smile op Daan zijn gezicht en ook zijn vinger ging toen omhoog….

Even de balans opmaken:

  • Ik heb iemand die mij helpt met mijn vergeetachtigheid.
  • Iemand die mijn klas opknapt en dingen in elkaar zet.
  • Een slimpie vos, eerlijke kinderen, kinderen die hulp vragen én ze zijn allemaal lief..

Dit wordt een fantastisch jaar! Appeltje eitje. Marlees Loeff-gastbloggers SchatgraversDeze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600

complimentendag

Bij binnenkomst word ik er al meerdere malen aan herinnerd. Dinsdag is het in groep 4 complimentendag!

schatgravers1-2In de kring gaat het feest beginnen. Ik pak het bakje waar 32 briefjes in zitten met 32 namen. Ieder kind (en natuurlijk de juf) pakt een briefje. Dat is degene die je vandaag minstens drie keer blij gaat maken. Dit kan zijn door een tas van de ander te dragen, een compliment over het uiterlijk te geven, een jas dicht te doen, een vlechtje in iemands haar maken, … In de loop van het schooljaar wordt dit uitgebreid met complimenten over het innerlijk, worden er massages gegeven en talenten benoemd.

Sinds een paar maanden gebruiken we ook de Schatgraverskaarten erbij. Klassikaal trekken we een kaart en bespreken we bij wie die allemaal past. Hierdoor ontstaat zoveel saamhorigheid, liefde en mooie, waardevolle gesprekken.

Ik start aan het begin van het jaar met de complimentendag. Doordat kinderen het niet gewend zijn, vinden ze het vaak spannend en moeten ze even wennen. De afspraak is dat iedereen om 14.30 uur zijn complimenten heeft uitgedeeld. We bespreken ze dan in de kring en praten over wat complimenten met je doen, waar je dat voelt en hoe je het vindt om complimenten uit te delen. Vind je het lastig? Dat geeft niet. Juf wil je graag helpen.
Twee jaar geleden had ik een jongetje die het reuzespannend vond. Hij kwam heel dapper naar me toe. ‘Juf, ik vind het spannend.’  Wauw, wat was ik trots dat hij bij mij kwam. Ik wilde hem natuurlijk graag helpen en vroeg hem wie er op zijn briefje stond. Vol spanning zei hij ‘Kees’. Ik wreef zachtjes over zijn handen en vroeg of hij al een compliment wist. ‘Ja hij kan goed vrienden maken.’ Wat een prachtig compliment! Toen ik vroeg hoe ik hem kon helpen zei hij dat ik mee moest naar Kees. En daar liepen we…

Met m’n hand op zijn hart liepen we op Kees af en zei ik hem dat Ron iets wilde zeggen. Ron draaide zich naar me toe en murmelde iets onverstaanbaars in mijn oor. Te spannend. Ik zei Kees dat we zo bij hem terug kwamen. Ron en ik liepen terug naar mijn bureau en ik vroeg hem of hij het misschien wilde opschrijven. Dat vond hij een goed idee. Ik wist dat hij nu een geweldige succeservaring tegemoet zou gaan en wilde dat hij dit zou voelen en zien.

Met gebogen hoofd liep Ron op Kees af, gaf hem het briefje en draaide zich gauw om. Ik draaide zijn hoofd naar Kees en duwde zachtjes zijn kin omhoog … Kees las het briefje en straalde van oor tot oor! ‘Dank je Ron!’ zei hij. En ook Ron zijn ogen begonnen te twinkelen. ‘Zie je hoe blij hij is met jouw compliment?’ Ron knikte. ‘En hoe vond je het om een compliment te geven?’ ‘Leuk, maar wel heel spannend!’ De held! Hij heeft nog twee keer hulp gevraagd en daarna was Ron degene die mij er iedere dinsdag aan herinnerde…

Marlees Loeff-gastbloggers SchatgraversDeze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft.

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600

zacht gejuich

Door: Marleen

IMG_3718Het eerste cadeautje dat ik in 2015 voor mezelf kocht was het Schatgraversspel. Ik had er op www.ekkomi.nl over gelezen en de energie van het filmpje voelde zo fijn! Enthousiasme, geborgenheid, veiligheid en positiviteit. Dat paste zo goed in mijn groep!

Ik ben juf in groep 4. Ik heb dit jaar 31  kinderen in de klas. Het is een groep met uitersten. Van heel stil tot heel druk, van dromertje tot superfocus en van onzeker tot zeer zelfverzekerd! Een hele uitdaging die ik met beide handen aannam. Iedere dag besteed ik veel aandacht aan de sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind en de groep. Dat doe ik op verschillende manieren. Daar ga ik andere keren over vertellen.Deze keer wil ik vertellen over mijn eerste ervaringen met Schatgravers.

Ik wilde het spel eerst thuis uitproberen met mijn dochter Josefien (9 jaar) en met mijn man Giedo. Toen we wilden beginnen kwam Boris (3 jaar) er al gauw bij en na 5 minuten werd ook Julius (5 jaar) nieuwsgierig en kroop op schoot. Tot mijn verbazing deden de jongens het zo leuk! Ik had de makkelijke woorden eruit gehaald (grappig, eerlijk, e.d) en zij konden die feilloos neerleggen!. Het was een heerlijk familiemoment! Gezellig, liefdevol en goed voor het zelfvertrouwen. Het spel had de proef doorstaan en was klaar voor het grote werk…

In de groep heb ik het in een circuitmodel gestopt. Drie onderdelen kenden ze al goed dus ik kon mij volledig richten op het groepje ‘Schatgravers’. Ze vonden het geweldig! De complimenten vlogen om de oren en ze konden ook goed aangeven waarom de schat bij iemand paste.

We begonnen met alleen een stapel schatkaarten en een stapel karweikaarten. Om de beurt pakte iemand een schatkaart, vervolgens bekeek diegene bij wie hij het beste paste. Er ontstonden mooie gesprekken! Daarna werd de karweikaart getrokken. Hilarisch hoe ze als deftige dame door de klas liepen! Je mocht maximaal 2 schatkaarten hebben. Zo kreeg, in een korte tijd, iedereen wel een schatkaart. Op deze manier kun je natuurlijk oneindig variëren in de groep.

Het was een feestje! Wat een sfeer, wat een aandacht, wat een mooie gesprekken en veel nieuwe ontdekte schatten! Als ik nu in het dagprogramma ‘schatgraven’ schrijf dan hoor ik al een zacht gejuich in de klas…

Marlees Loeff-gastbloggers SchatgraversDeze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft.

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600