Categorie archief: groepswerk

go with the flow 

1 foto blog 6Plaats van handeling: een groep zeven van een dorpsschool. Samenstelling groep: 22 jongens en negen meisjes. Spel van de dag: Schatgravers!

De leerlingen zaten al vol spanning te wachten toen mijn collega-coaches en ik de klas binnenkwamen. Een spel, leuk! Om de mannelijke en vrouwelijke energie een beetje te verdelen had elk groepje een paar meisjes. Ik had er twee. Twee rustige, bescheiden meisjes in een groep vol jongensenergie. Als in: gooien met de dobbelsteen op de grond van het lokaal in plaats van op de tafel, het moeilijk vinden te blijven zitten en niet altijd naar elkaar luisteren.

Dat vergde een flexibel ‘hoofd Schatgraven’. Hoe kon ik op speelse wijze het spel zodanig spelen dat iedereen er voldoende uit kon halen, iedereen aandacht kreeg en er ook nog op elkaar gereageerd kon worden? Nou, je krijgt wat je verdient, en in dit geval kreeg de groep veel doe-karwei-kaartjes. Zoals: doe alsof je een citroen eet. Iedereen deed mee, dus ineens zag ik acht zure gezichten in mijn groepje. Een opdacht die ook voorbij kwam: waar zou je nu naartoe willen vliegen? De antwoorden verschilden van naar huis tot naar Amerika. Maar ook: loop als een deftige meneer of mevrouw, waarbij de jongens mevrouwen nadeden (inclusief een nuffig hoofd en rokken vasthouden) en de meisjes meneren. En van ’doe alsof je een gouden medaille gewonnen hebt werd ter plekke een heuse ceremonie gemaakt, waarbij een van de kinderen de koning speelde die de medaille uitreikte aan de trotse winnaar. Als de concentratie laag is moet je creatief zijn, en go with the flow J

Na de pauze gingen de kinderen knutselen met hun schatten. Een meisje die klaar was met haar knutselwerk, ging daarna kijken bij haar klasgenoten. En werd meteen ontevreden over haar geknutsel. Hoe komt dat? Was de vraag. En: was je wel tevreden voordat je bij anderen ging kijken? Ja was haar antwoord. Conclusie van het meisje zelf: ik mag mezelf goed vinden zoals ik ben. Slik! Dat is een mooi voorbeeld van het geluk wat we hopen te geven met het Schatgraversspel!

Nabrander: de drukste uit mijn groepje vroeg aan het einde: wanneer komen jullie weer?

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

verwachtingen

bij blog 5De klas keek me verwachtingsvol aan. De juf had hen voorbereid op het feit dat ik met twee andere coaches kwam schatgraven, en had hen verteld dat ze een collage gingen maken. De leerlingen (vooral de meisjes) zaten al klaar met hun etui om te starten met het maken van een prachtig knutselwerk. Ik zag de teleurstelling op hun gezichten toen ik uitlegde dat we eerst in een spelvorm hun schatten gingen ontdekken, en dat daarna gingen verwerken in een eigen kunstwerk.

De groep werd verdeeld in drie groepen van 10 leerlingen. Ik twijfelde of ik bij hen aan tafel zou gaan zitten of rond zou lopen, in de buurt van degene die aan de beurt was. Uiteindelijk voelde staan het beste. Op die manier kon ik (door de grootte van de groep) het meest optimaal individueel contact kon voelen met de kinderen, en hen verdiepingsvragen stellen.

Het spel ging van start. Om en om gooiden ze met een grote dobbelsteen, en mochten ze een karweikaartje of een schatkaartje pakken. In mijn groep voelde ik onrust. Een aantal kinderen was snel afgeleid, zat scheef op hun stoel, luisterde niet naar de anderen, niet naar mij ook. Wat was hier aan de hand? Na een razendsnel inwendig reflectiemomentje bleek dat zij perfect spiegelden wat ik voelde. Ik was onrustig, omdat ik grote druk voelde om een mooi spelmoment te hebben met kinderen die dachten dat ze alleen maar gingen knutselen.

Toen kon ik loslaten. Precies op dat ogenblik trok één van de kinderen de fantasiekaart: doe alsof het ineens heel hard begint te sneeuwen. Die vraag heb ik aangegrepen om de rusteloze energie in de groep te kanaliseren. Ik heb de kinderen in een kring laten staan, en met elkaar laten doen alsof het ineens heel hard ging sneeuwen. Eerst met veel kabaal en gebaren. Toen heb ik dat steeds kleiner en rustiger laten doen, tot ze deden of er een camera op hun gezicht gericht was en ze geen geluid mochten maken. Daarna: geen centje pijn meer, met veel meer aandacht en energie het spel gespeeld en mooie schatten tevoorschijn gehaald.

Grappig hoe verwachtingen kunnen doorwerken, én hoe je daar op in kunt spelen. Ook bij mezelf weer een schat ontdekt : )

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

schatten van (de) juffen

schatkaarten juffen vloerRuim twee maanden geleden heb ik met een groep acht het Schatgraversspel gespeeld. Het was een enthousiaste groep, met oog voor elkaars en hun eigen schatten. Daarna sprak ik diverse ouders, die vertelden dat ‘schatten’ en ‘schatgraven’ algemene begrippen waren geworden thuis. De schatkaarten hangen ook nog steeds in de klas, en met regelmaat wordt er op teruggepakt.

In de laatste weken voor de vakantie, met de eindmusical voor de deur, opperde één van de ouders het idee de juffen een kado te geven. Een algemeen kado is leuk, maar voor de juffen moest ook een persoonlijk kado komen. Schort met namen? Daar hebben de juffen er al heel veel van. Boek met tekeningen? Idem. Wat nu?

De oplossing: een schatkaart met de schatten van de betreffende juf er op. Het was een mooi vervolg op het schatgraven met de klas, en ouders en leerlingen waren enthousiast.

Vanochtend was het zover. Met het spel en twee grote schatkaarten ging ik onderweg naar de klas. De juf werd op slinkse wijze een kwartiertje weggelokt, zodat ik de klas voor mezelf had. Eerst zocht ik twee kinderen die mooi kunnen schrijven of zij de schatkaart voor een van de juffen wilden vullen met de schatten. Toen gingen we aan de slag met het zoeken naar tien schatten voor elke juf. Aan de hand van schatkaartjes gaf de klas aan of ze een schat bij een van de juffen vonden passen of niet. Handig? Duidelijk de ene juf. Knap? Neuh. Positief? Allebei de juffen. En zo gingen we alle schatten af. Per schat nam de energie in de klas voelbaar toe. Zo groeide de schatlijst per juf. Na met elkaar wikken, wegen, ruilen en stemmen kwamen ze tot tien schatten per juf. Eén van de schatten staat niet op een kaartje, maar moest van de klas absoluut op de schatkaart: goed kunnen koken J

Resultaat: twee schatkaarten met prachtige eigenschappen van de twee juffen, bedacht en doorleefd en met elkaar afgestemd door de kinderen zelf. Kun je als juf een persoonlijker kado bedenken?!

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

onderbroekenlol

Het is weer zover! Een keer in de maand heb ik een Pluk-Klup in mijn praktijk.

Op deze middag komen kinderen met een Pluk-Strippenkaart voor een gezellige creatieve middag van samenzijn. Ook nieuwe kinderen kunnen aanhaken.

GetAttachment.aspxIedere keer weer een verrassing dus. Wie er komt en wat we gaan doen.
Deze woensdag staat Schatgravers weer op het programma. Gewoon, omdat je er zoveel kanten mee op kan. En omdat het nooit verveelt. En, ook niet onbelangrijk, ik vind het een reuze waardevol spel. Om ook nog eens van te genieten.

Vier meiden en twee jongens druppen binnen. Veilig kruipen de jongens bij elkaar.
Even allemaal de kat uit de boom kijken.
Wie is er deze keer? En wat gaat we doen?
Gaan we echt graven..?

Ik vertel de kinderen dat we de schatten in onszelf gaan zoeken.
Gelukkig zonder schep, maar wel op zoek naar de stralende diamanten in jezelf.
Omdat er op de hele wereld maar één zoals jij is.
Sterker nog in de hele tijd is er ook maar één zoals jij.
“Zelfs tweelingen zijn anders met hun schatten” roept iemand over tafel.
Juist, dus daarom gaan we op zoek naar 5 van die schatten van jou.
Waar je zelf ook blij van wordt. Dat is wel altijd wel handig bij het vinden van een schat.

De schatkaarten worden gedeeld. En het is altijd wonderbaarlijk wat dat al voor reacties oplevert. “Hé ze passen allemaal bij mij” roept een van de jongens. Hij noemt ze op en het is nog waar ook. Anderen roepen juist dat er kaarten zijn die echt niet kloppen.

Jongens energie is mijn passende woord.
En jawel hoor. Halverwege het spel komt deze energie door de ruimte geborreld.
Een meisje leest met een proestbui haar kaartje. We hebben het net over kamperen gehad. Dat je dan in je tent de vogels hoort fluiten. En hoe fijn dat is!
“Doe je ogen dicht en beeld je in dat je vogels hoort fluiten” leest ze op.
Deze wijze tante heeft hem meteen door.
“Allemaal de ogen dicht en net doen alsof je vogels hoort”
Met zijn allen zitten we met ogen gesloten. Al snel is de grap duidelijk!
Vanuit de tuin kwetteren complete vogelfamilies ons toe. Inbeelden hoeft niet meer.

Dan is de toon gezet en krijgen de jongens zowaar de slappe lach.
Echt zo’n heerlijke bui. Dat je niet kan stoppen. Gewoon lekker opluchting, loslaten, schuddebuiken, tranen uit je ogen en niet kunnen stoppen. En eigenlijk niet meer weten waarom ook alweer!
De meiden zijn verbaasd. Willen eigenlijk serieus door. Maar voor we het weten zijn we allemaal aangestoken. Een van de meiden roept namelijk het woord “Onderbroekenlol” en dan barst het lachen los.
Wat lekker. Ook voor mij. Even loslaten. Even met hier en nu bezig zijn. Even met een groep kinderen die je niet goed kent heerlijk lachen. En dat we vinden dat meiden altijd giechelen. Maar euh! Jongens kunnen er ook wat van.

Trots bekijken ze na het spel hun schatkaarten. Het stillere meisje die de schat “schoonheid” van een ander meisje kreeg. Stralend legt ze hem voor neer. De knuffel die wat onwennig aan de linkerbuurvrouw wordt gegeven. En het overleg met elkaar wat het woord “dankbaar” eigenlijk inhoudt.

Even buiten uitleven, tja dat hoort ook bij jongens energie!
Er worden honderden bellen door de tuin heen geblazen. Alle methodes worden overlegd en uitgevoerd. In de zon hangen ze als een groepje bij elkaar.
Na de pauze kunnen ze aan de slag met een eigen houten schatkist.
Met Washi-tape en stift fleurt ieder de schatkist op eigen wijze op.
De meiden met zoete kleurtjes plakband en hun 5 schatten op zelfgemaakte papieren hartjes geschreven. De jongens met gekleurde punaises in het hout gedrukt (Zou dat lukken Bianca?) en een bakje met zijn idool erop getekend.

Een meisje stap op het einde van de middag met de schatten geduldig, behulpzaam, gezellig, anderen met rust laten en schoonheid naar buiten.

Een jongen met zijn schatten sportief, praten, samenwerken, volhouden en harde werker.

Wat heerlijk om allemaal ontdekt te hebben dat iedereen uniek is.
Wat prachtig dat het spel Schatgravers jongensenergie bij kinderen aan wakkert!

Enthousiast, ontdekken, hier en nu, spelen, levenslust …..
Iedere keer weer een stukje ontdekken van jouw unieke eigenheid.

12196135_1706063086293861_6462734890584594472_nDeze blog is geschreven door Bianca van de Burgt van Pluk! Kindercoaching. Zij is moeder van drie zoons van 9, 11 en 14 jaar en woont samen met hen, haar man en een ondeugende labrador in Uden. Hier is ze werkzaam als kindercoach vanuit haar eigen praktijk: Pluk! Kindercoaching. Ze helpt kinderen die hun eigenheid verliezen hun unieke plek in te nemen, zodat ze vanuit basiskracht en levenslust kind kunnen zijn. Omdat het leven veel te mooi is om jezelf aan de kant te zetten. Haar werkwijze is het ontdekken, onderzoeken en ervaren van jongens energie bij kinderen, jongeren en hun ouders. Ze is te volgen op Facebook https://www.facebook.com/plukkindercoaching/ en pinterest https://nl.pinterest.com/plukcoaching/

 

wie een schat graaft voor een ander…

20160526_171455Het is dinsdagmiddag en ik ben er klaar voor; ik mag op school het schatgraversspel gaan doen met 5 meiden van groep 5. De week ervoor had ik me voorgenomen om de juf aan te spreken; of ik in haar klas wat ervaringen mocht opdoen door met kinderen het schatgraversspel te gaan spelen. Spannend om mezelf steeds meer kenbaar te maken als kindercoach! Met gezonde spanning stap ik op de juf af en warempel….ze is meteen heel enthousiast! Echt…hoef ik haar niet te overtuigen? Is mijn eerste korte introductie van wat ik wil gaan doen direct voldoende? Ongelofelijk! Ik zou er bijna een schatkaartje bij gaan zoeken voor mezelf 😉

De meiden gaan deze middag meteen enthousiast met me mee, juf heeft al een beetje verteld over wat we gaan doen. We beginnen aan het spel en omdat zij mij niet zo goed kennen en ik hen niet, nodig ik ze uit om mij te helpen als ik kaartjes trek en daar zijn ze wel voor in! Als we allemaal onze eerste vijf kaartjes voor ons hebben liggen hoor ik al meteen dat ze dingen herkennen in zichzelf en elkaar van wat er op de kaartjes staat. Wat mooi om te zien hoe de meiden tijdens het spel zo nadenken over wat er op de kaartjes staat; of dit bij hunzelf past of bij iemand anders en waarom. Er ontstaan ontzettend leuke gesprekken over welke eigenschap bij wie past en wie ergens goed in is. De stralende gezichten van de meiden als er positieve dingen over hen gezegd worden…en dat dan de rest van de groep het er ook mee eens is! En het enthousiasme waarmee er vingers omhoog gaan als iemand een kaartje trekt….”ik kan dat ook heel goed…dat kaartje past echt bij mij!”…alle vingers in de lucht en allemaal voorbeelden om ervoor te zorgen dat dat mooie kaartje bij hen komt. En dat ze dan toch ook soms het kaartje lekker bij zichzelf leggen omdat ze, ondanks de leuke voorbeelden van de andere meiden, het toch het beste bij zichzelf vinden passen!

Opeens trekt een meisje het kaartje “geheimen bewaren”. Weer gaan er allemaal vingers in de lucht, “want weet je nog dat wat ik toen niet mocht zeggen van jou…? dat heb ik nog steeds niet gezegd!” en “maar ik kan dat ook heel goed, je vertelt mij ook altijd geheimen”….ik zie het meisje nadenken, rondkijken en een paar keer oogcontact met mij zoeken. Even is het stil en dan kijkt ze me aan en zegt “ik geef het kaartje aan jou! Ik weet geen voorbeeld erbij, maar ik voel dat gewoon zo”. Wauw….krijg ik zomaar zelf heel onverwacht een geweldig compliment! Het vertrouwen in mij wat ze hiermee zomaar uitspreekt geeft mij weer nog meer vertrouwen in de stap die ik heb genomen om kindercoach te worden….en dat zomaar op een dinsdagmiddag!

Jammer dat ik rekening moet houden met de tijd, de schooldag zit er bijna op, want we hadden nog wel even door kunnen gaan met schatgraven! Maar ik wil ze ook nog even de tijd geven om stil te staan bij de kaartjes die nu voor ze liggen. Ik leg uit dat ik voor iedereen een glazen potje heb meegenomen en dat ze hun vijf schatten op vijf mooie blaadjes mogen schrijven, het potje mogen versieren en de schatten hierin mee naar huis mogen nemen. Ik vertel dat ze de mooie dingen die ze ontdekt hebben over zichzelf en die de anderen over hen gezegd hebben dan nog eens een keertje terug kunnen lezen. Zomaar, of als je je misschien een keertje niet zo fijn voelt. “Dat is echt iets voor mij”, zegt een van de meiden heel enthousiast, “want ik voel me vaker verdrietig en dan weet ik inderdaad niet meer waar ik goed in ben!”. Wat een inzicht en openheid!

Potjes worden versierd, briefjes met de grootste concentratie geschreven en dan gaan ze heel enthousiast terug naar de juf. Die op haar beurt ze allemaal even wat aandacht geeft en vraagt naar wat voor een geweldige dingen er wel niet in hun potjes zit. En ik…? Ik ga super enthousiast naar huis, wat een ervaring weer!

In de dagen erna krijg ik als bonus ook nog positieve reacties van een aantal moeders, niet alleen over wat ik op school met hun dochters heb gedaan maar ook over de resultaten die ze thuis hebben gezien en ervaren.

Een eigen praktijk als kindercoach….de ene dag zie ik het meer voor me dan de andere. Twijfels over of ik dit kan, hoe ik het ga doen…ze zijn er heel regelmatig. Het los moeten laten van vaststaande protocollen, zoals ik in mijn vorige baan had, is heel spannend maar ook fantastisch. Het opdoen van ervaringen, met het schatgraversspel als kleine houvast, sterkt me. Een praktijk, een praktijknaam, alle praktische dingen die komen kijken bij het openen van een eigen praktijk….het komt allemaal wel. Ervaringen opdoen in trajecten met kinderen als kindercoach, dát is nu het meest waardevol voor me. Deze ervaringen neemt niemand me meer af en maken mij steeds meer kindercoach.

 

Suzanne GanzevlesDeze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad :-) En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

Stom spel!

Ik speelde Schatgravers met een groepje kinderen van rond de tien jaar. Ze kenden elkaar van de kinderopvang. Eén ervan had er duidelijk geen zin in. Onderuit gezakt, wegkijkend, het ‘een heel stom spel’ noemend. Deze jongen, Bram, had duidelijk moeite met het benoemen van positieve zaken bij zichzelf en bij anderen. Zijn eigen schatten bepalen vond hij al heel lastig. Bij alle schatten die hij kreeg had hij opmerkingen, in de categorie bah, stom en jakkes. Hij zocht het in stoer, lef en vergelijkbare schatten. Terwijl ik een uitermate slim maar niet genoeg gewaardeerd en uitgedaagd kind zag. Zijn bijdrage bij de discussie met andere kinderen over hun schatten was beperkt. Als hij zich er al mee bemoeide waren het vooral negatieve opmerkingen.

de schatten van Bram

de schatten van Bram

Uiteraard (‘karma’ zouden mijn kinderen zeggen J) trok Bram het karweikaartje met de opdracht: Noem bij iedere speler iets dat je mooi vindt aan zijn of haar buitenkant. Hij wist zich duidelijk geen houding te geven en zat te draaien op zijn stoel. Hij zei dingen als: jouw flaporen (die dat meisje niet had) vind ik mooi, en: je hebt hele gele tanden. Oei , dacht ik, hoe gaat de groep hiermee om? Wat voor effect gaat dit hebben op de andere kinderen?

Tot mijn verbazing trok de groep zich niet zoveel van hem aan, en gingen de kinderen in zijn plaats allemaal mooie dingen van elkaars buitenkant benoemen. Zijn opdracht werd eigenlijk door de groep naadloos overgenomen. Als hij tijdens een beurt een schat trok en moest bedenken of deze meer passend zou zijn dan wat hij al voor zich had liggen, dachten ze wel met hem mee. Maar als hij dan niks deed met hun opmerkingen, pakte de volgende speler naast hem de beurt en ging het spel gewoon verder. Bram speelde wel mee, maar kreeg dus niet de kans de boel naar zijn hand te zetten. En ook niet om veel ‘Brammerig’ gedrag te vertonen.

Het schatgraven heeft Bram kennelijk toch aan het denken gezet. Een dag later tijdens het buiten spelen ging de bal van één van de andere jongens uit de spelgroep kapot. Een dure bal, waarvoor hij lang en hard had gespaard. Het was Bram die de jongen troostte, en die de volgende dag uit zijn eigen verzameling een vervangende bal meenam. Niks ongeïnteresseerd of negatief doen.“Supertof! Wat fijn Bram!” was de reactie van de andere jongen. En Bram? Die zag je groeien door deze opmerking. Hij deed iets positiefs en werd meteen beloond. Zo kan dat dus gaan in zo’n groep.

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

 

schatten van kinderen

Lief zijn ze, achtstegroepers. Soms al aan het puberen, uitproberen, ontdekken. Allemaal schatten van kinderen. Maar kennen ze hun eigen schatten? Hun eigenschappen en kwaliteiten? En die van hun medeleerlingen? Samen met twee andere coaches, Annette Barel en Anja van der Hoek, heb ik met een groep 8 het Schatgraversspel in de klas gespeeld.

De kinderen gooiden zich vol overgave in het spel. Waren vaak nog enthousiaster om elkaars talenten te benoemen dan die van zichzelf. Hadden daarover mooie en eerlijke gesprekjes met elkaar. En kwamen na een uurtje spelen allemaal tot een passend rijtje met schatten, zowel in hun eigen ogen als in die van hun medespelers.

bezig met schatkaartSchatgraven is 1 ding, maar verankeren een ander. In de klas hangen nu 28 door Annette gemaakte schatkaarten (zie foto) waarop de kinderen hun schatten konden schrijven. De juf heeft er de week erna meteen op teruggegrepen. Een jongetje die klassedienst had ruimde vrijwillig meer op dan van hem werd gevraagd. “Staat behulpzaamheid bij jouw schatten?” vroeg de juf. Dat bleek niet het geval te zijn. Waarop de juf aangaf dat ze die schat toch echt ook bij hem zag. Het jongetje zag je groeien van trots. Hij bloosde een beetje en ging snel door met vegen. Resultaat: een blij kind dat er weer een schat bij had – en daar ook meer naar ging handelen.

Voor een maximaal effect lieten we de kinderen na het spelen een fantasiedier knutselen dat hun gevonden eigenschappen had. Daarvoor kregen ze tijdschriften waaruit ze mochten scheuren. Bewust niet knippen, omdat scheuren een nog groter beroep doet op hun creativiteit.We hebben hele creatieve fantasiedieren gezien, van een blauwe giraf met flexibele benen tot een gebloemde schildpad. Ik had tijdens het knutselen een gesprekje met een meisje over haar dier, en ze vertelde dat ze het een hele moeilijke opdracht vond. Ze vond scheuren namelijk echt helemaal niet leuk. Ze wilde veel liever knippen, zodat ze een netter kunstwerk kon afleveren. Ik zag het aan haar: ze was gespannen, alsof het haar veel moeite kostte, en ze keek een beetje treurig. Ik vroeg haar wat haar schatten waren. Twee ervan waren flexibel en fantasie. “Die heb je toch maar mooi in kunnen zetten”, zei ik tegen haar. Terwijl ze erover nadacht zag ik haar schouders ontspannen en haar blik opener worden. Je kon aan haar zien dat ze trots werd op haar schatten. .” Ja, dat is zo”, zei ze tegelijkertijd verbaasd en blij. En wat mij betreft mocht doorzettingsvermogen ook op haar schatkaart als schat numer 6!

Na het knutselen hebben we samen met de kinderen geëvalueerd wat ze van de ochtend vonden. Wij waren onder de indruk van de manier waarop diverse kinderen dat onder woorden konden brengen, en van de positieve sfeer die er in de klas hing tijdens het spelen van het spel en het knutselen.

Kortom: het was voor de leerlingen, voor de juf en voor ons een leerzame ochtend met schatten van kinderen!

Tirza en Babs maart 2016Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.comFacebook en Twitter.

ojé, schatgraversproblemen..!

Woensdagmiddag…

Boodschappen zijn binnen, musicalles is afgelopen en met thee en limonade zitten we aan tafel. Ik stel voor om weer eens een keertje te gaan schatgraven! Dat was lang geleden. Ik zoek wat kaartjes uit zodat, naast Josefien (10), ook Boris (4) en Julius (5) leuk mee kunnen doen. Ik leg de twee grote stapels op tafel en het spel kan beginnen.

schatgraversIeder mag eerst een schatkaart trekken en vertellen bij wie die kaart het beste past. Daarna mag je een karweikaart trekken. Boris mag beginnen en trekt ‘troosten’. Hij kijkt  met een frons rond en geeft ‘em aan mij. Met zn smeltblik geeft hij me ook meteen een dikke knuffel! Ik trek ‘dingen onthouden’ en geef hem aan Julius die de kaart met brede glimlach ontvangt! Josefien trekt ‘grappig’ en iedereen is erover uit dat deze echt naar Boris de clown gaat. Julius trekt vervolgens ‘lief’ en dan veranderd ineens het spel…

Opeens trekken we allemaal kaarten die bij ons allevier passen:  lief, gezellig, knuffelen, behulpzaam, harde werker, netjes, opruimen. (Volgens Boris past die laatste niet bij Rommelpiet!) En zoals we ook allevier zijn, we kunnen geen keuze maken.. We willen niemand overslaan of de één liever of gezelliger vinden dan de ander. Onze hartjes worden diep geraakt. We knuffelen, aaien en de liefste blikken flitsen door de kamer. De optie ‘een gezamenlijke stapel!’  wordt terecht door Josefien (10) afgewezen want dan houden we volgens haar niks meer over…

We besluiten maar verder te gaan met de karweikaarten en de schatkaarten even te laten liggen. ‘Geef een knuffel aan je rechterspeler’ wordt door Josefien getrokken en Julius gaat meteen met zn armen gespreid klaarstaan. Mijn moederhartje lijkt wel jarig! Het één naar het andere glundermoment dient zich aan. We lachen hard om alle grappige opdrachten.

GetAttachment-1.aspxJulius vraagt vervolgens even wat er ook alweer op zn schatkaartje staat.. ‘Dingen onthouden!’ Josefien en ik proesten het uit!

Ik realiseer me weer dubbel en dwars hoe ontzettend verbonden ik ben met mijn kinderen. Wij voelen elkaar zo ontzettend aan. We vinden het zalig om bij elkaar te zijn, te praten over wat ons bezighoudt, wat onze dromen zijn en verwonderen ons over de mooiste dingen in het leven. Als papa dit verhaal hoort of leest, weet ik zeker dat hij de verbondenheid ook zo sterk voelt…

Dit was dus een middag met een reuzeboeket aan dankbaarheidsbloemkes!!

Marlees Loeff-gastbloggers Schatgravers Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600

schatgraverige pakjesavond

‘Hebben jullie een idee hoe ik Schatgravers zou kunnen combineren met het uitpakken van cadeautjes bij het Sinterklaasfeest? Het lijkt me een mooie combi.’~ R K

Ideeën zat! Kijk hier naar waar onze eigen Schatgavers en -gravinnen mee kwamen:

schatgraverige pakjesavond spelsuggesties

 

Dobbelsteen-Schatgravers-spel van Brendy

  • Je speelt het net als het dobbelsteenspel. Pak voor het aantal deelnemers X 3, schatten in. En dan…dobbelen maar:
  1. Je mag een karweitje doen
  2. De persoon links van je mag een karweitje doen
  3. Je mag een cadeautje pakken
  4. De persoon rechts van je mag een karweitje doen
  5. Een beurt overslaan
  6. Een cadeautje uitpakken.
  • Als alle cadeautjes zijn gepakt, wordt 1 ook uitpakken!
  • Aan het einde, als alle schatten zijn uitgepakt mag je kiezen of je je schatten wilt houden, wil delen met iemand, of wil weggeven. Wellicht kunnen de schatten worden verankerd op het Opgegraven Schatten formulier.

 

Schatkaarten aan persoon koppelen van Marjolein

Als de cadeautjes op naam zijn, kan je die combineren met schatkaartjes. Je pakt een cadeautje voor iemand uit de zak en tegelijk kies je een kaartje voor die persoon uit. Laat de gever het kaartje eventueel uitleggen.

 

Schatkaart koppelen aan de cadeautjes van Cora

Cora: Per cadeautje onderzoeken welke schat je nodig hebt bij het spelen van of met het cadeautje.

 

Schatkaarten of karweikaarten verweven van Cora

  • Iedere speler krijgt willekeurig vijf schatkaarten en legt deze open voor zich neer, in volgorde van kloppend naar niet-kloppend.
  • Na elk cadeautje pak je een schatkaart of karweikaart van de stapel.

 

Opgegraven Schattenformulier op de rug van Jacqueline

  • Iedereen krijgt een Opgegraven Schattenformulier op rug geplakt
  • Iedereen schrijft een of twee schatten op elkaars Opgegraven Schattenformulier
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel.
  • Wie deze op zijn Opgegraven Schattenformulier heeft, mag mag een cadeautje kiezen en uitpakken.

Evt ronde 2, waarbij in de eerste ronde de cadeautjes nog ingepakt blijven.

  • Nadat alle cadeautjes zijn verdeeld, begint ronde twee.
  • Iedereen schrijft voor zichzelf 5 eigen schatten op zijn eigen Opgegraven Schatten formulier.
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel. Deze geef je aan de speler bij wie die het meest past, en legt uit waarom. Mag dus ook bij jezelf.
  • Staat die op je Opgegraven Schattenformulier dan mag die speller een cadeau uitpakken.

 

karweikaart=cadeau van Linda

Je kunt met de karweikaartjes aan de slag, elk karweitje levert een kadootje, chocoladeletter oid op.

Footer-600

Juf is verliefd! Getsie!!  

schatgravers in de klas-blog MarleenDe kinderen komen ’s morgens binnen en een goede lezer merkt op dat op het programma ‘schatgraven ‘ staat. Ze vraagt zachtjes aan een vriendin wat dat is en langzaamaan beginnen meer kinderen het zich af te vragen…. Ik laat ze even filosoferen en met een geheimzinnige, ‘ik zeg nog niks’-blik gaan we aan het werk. Af en toe zeg ik ‘ oeh vanmiddag schatgraven !!’  De kinderen kijken me steeds verwonderd aan. ‘Jullie hebben het al eens gedaan en jullie vonden het zooo leuk tralalala!’ dans ik door de klas…

 

En dan gebeurt het opeens…

Joep begint uit het niets, sputterend van energie ;’ Ja, ik weet het! Dat is met dat voelen en praten en die die die kaartjes!’ en hij gebruikt zijn hele lichaam erbij. Ik pak mijn tas en haal heel geheimzinnig en theatraal het doosje uit mijn tas. ‘Jaaaaa die!!’ Ik stuiter mee en we gaan snel op de grond zitten.

 

Vandaag gaan we de karweikaarten ontdekken. Ik laat de verschillende kleuren zien en maak een waaier van een x-aantal kaartjes.

 

Julie trekt de kaart ‘noem een schat van jezelf en vertel wanneer je die straks het eerst gaat gebruiken.’ Ze vertelt dat ze een goede uitvinder is. (Ik vraag me op dat moment serieus af of ze de vraag begrepen heeft..) maar dan vertelt ze; ‘Als we straks naar gym lopen pluk ik een grasspriet en die ga ik dan thuis onder mijn microscoop leggen om te kijken hoe dat er van dichtbij uitziet. En daar leer ik dan weer van.’

 

‘Waar kun je je ademhaling voelen?’

Ik vraag of ze het kunnen aanwijzen. Je neus, je mond, je keel, (zelfs in je tenen blijkt), je borst en dan legt er 1 meisje haar hand op haar buik. We oefenen meteen met hoge en lage ademhaling. Waar voel je m als je nerneus bent? En als je rustig bent? Meteen worden er tips uitgewisseld mocht je gespannen zijn.. ’s Middags bij gym heeft Marlies pijn en is ontroostbaar. We doen meteen de buikoefening et voilà!

 

‘Doen alsof je een citroen eet’, is hilarisch!!! Wat een lol.

 

‘Noem van de speler die links van je zit iets goeds wat hij pas nog heeft gedaan.’

Lisa trekt het kaartje en is heel lang stil, maar dat mag. Ik kijk haar bemoedigend aan en dan zegt ze; ‘Ze heeft me vanmorgen geholpen met de letters die ik moeilijk vindt.’ Carla straalt en mijn hart maakt een sprongetje. Mooi moment om te vragen hoe dit voelt voor gever én ontvanger…

 

‘Noem iets wat je graag zou willen horen’.

Katy vertelt hoe fijn ze het vindt als haar moeder ’s avonds in bed nog even komt vertellen dat ze zo nog een kusje komt brengen. Laurie heeft een zacht knuffelkonijntje die een heel mooi muziekje speelt als je aan haar staartje trekt. Ze wordt daar heel blij en rustig van..

 

‘Noem iets wat je graag zou willen voelen.’

‘Een slang!’ zegt Ivo zelfverzekerd.

Marlies heeft een ander verrassend antwoord. ‘Rust, want dat vind ik fijn.’

Ik vertel dat ik geniet van het gevoel liefde..  Als mijn kindjes zeggen dat ik de liefste moeder van de wereld ben en als ik de sleutel in het slot hoor en ik weet dat mijn lieve Giedo thuiskomt dan voel ik zoveel liefde!! ‘Getsie!’ zegt Marlies. ‘Dan ben je verliefd.’ Vervolgens ontstaat er een mooi gesprek over liefde. Mijn liefde voor Giedo, mijn liefde voor mijn kindjes én mijn liefde voor hun! Dat ik heel blij word als ik naar school ga en dat ik dan heel veel liefde voel maar niet verliefd ben.

Uiteindelijk komt Julie met de samenvatting . ‘Je hebt gewoon twee soorten houden-van. Op ééntje kun je maar verliefd zijn en van de rest kun je houden!’

Amen…

Footer-600