Categorie archief: thuis

InSCHATtingsfoutje

inSCHATTingsfoutjeNa een heerlijk lange zomer waarin ik even met niets anders bezig was dan genieten van het samen zijn met mijn gezin, was het weer tijd voor actie. Tijd om mijn kindercoach-avontuur weer op te pakken en tijd om weer eens te gaan schatgraven. Om weer even bewust te worden van mijn eigen talenten, bedacht ik dat we het met mijn gezin zouden spelen. Mooi gecombineerd al zeg ik het zelf; tijd doorbrengen met mijn gezin, positieve aandacht voor elkaar en voor mij weer wat positieve input voor het kindercoach-zijn. Want na zo’n heerlijk lange zomer, kwamen ook de heerlijk grote onzekerheden rondom mij als kindercoach weer naar boven. Ik zette het meteen op onze familieplanner: zaterdag: schatgraven. De kinderen zagen het alle drie al snel en reageerden meteen enthousiast. Zelfs de jongste (van bijna vijf), die het nog nooit gespeeld had maar wel de enthousiaste verhalen van zijn broer en zus gehoord had, telde de dagen af!

En toen was het eindelijk zover: zaterdagmiddag. Met z’n allen aan de grote tafel. Drinken, lekkers en Schatgravers erbij. Ik liet de oudste twee het spel uitleggen aan de nieuwelingen; kleine broer en papa. Wat vonden ze zichzelf stoer dat zij het al wel vaker gedaan hadden! Maar al snel bleek het toch wel een wat moeilijke combinatie; een groepje spelers tussen de 4 en 40 (waarom had ik ook alweer bedacht dat dit leuk was?) De jongste las zorgvuldig zijn kaartjes voor, maar wat betekent het eigenlijk allemaal? En terwijl wij als ouders probeerden hem hierin te helpen, stonden zijn broer en zus ook te trappelen om hun uitleg te geven en werd het een vrolijke, door elkaar pratende, bende. En dan op je beurt wachten terwijl anderen nadenken over hun kaartje….das ook best een ding! De kaartjes die ik zo graag mooi (en vooral heel) wil houden, maar die in friemelende kindervingertjes zaten…..want ja, als je nadenkt, dan friemel je met wat je in je handen hebt! (nogmaals….waarom dacht ik dat dit leuk zou zijn?). Na een kwartiertje (toch nog best lang) haakte ons kleinste mannetje af, hij vond het wel goed genoeg zo. Niet lang daarna gaf ook de middelste er de brui aan. Onze oudste hield het langste vol, maar uiteindelijk zaten manlief en ik met z’n tweetjes aan tafel. Een tafel vol schatten, lege bakjes en lege bekertjes.

Maar toch… ik zag dat de jongste, ondanks dat hij niet alles snapte, heel trots naar zijn verzameling schatten keek. Hij af en toe wat verlegen werd van de complimentjes die hij kreeg, maar er tegelijkertijd van genoot. En hij ook heel graag wilde dat ik zijn vijf schatten op een papiertje zou schrijven voor hem (want als je grote broer en zus dat doen, dan hoort dat zo natuurlijk). En dat de middelste weer vijf kaartjes kreeg die zo ontzettend bij hem passen en die hem weer zo ontzettend bevestigden dat hij goed is zoals hij is. En dat de oudste genoot van het feit dat haar broertjes al eerder afhaakten waardoor zij even heerlijk alleen aandacht had en complimentjes kreeg van papa en mama. Dat iedereen zo ontzettend moest lachen om papa die rond moest lopen als een verlegen, trotse pauw. En dat manlief en ik tussen alle drukte door toch ook nog even een paar echte mooie en rake dingen tegen elkaar zeiden naar aanleiding van onze schatten. Dus dat het een klein mislukt experimentje leek, maar dat het eigenlijk toch een super leuke middag was!

En mijn intentie om wat positieve input te krijgen voor mijn kindercoach-zijn? Ik bleef over met de kaartjes lief, eerlijk, sportief en creatief. Best belangrijke en mooie talenten om in te zetten in het werken met ouders en kinderen. En eigenlijk stiekem heel fijn om dat te horen van je eigen gezin! En als je goed geteld hebt, ontbreekt er nog een vijfde kaartje in mijn opsomming……die kon ik goed gebruiken nadat iedereen van tafel was gegaan……opruimen! 😉

Suzanne GanzevlesDeze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad :-) En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

ongemak

Schatgraven doe ik niet alleen in mijn praktijk maar ook vaak thuis. Mijn kinderen en ik zijn er dol op. Het levert zo vaak hele mooie momenten op. Je hebt gesprekken die je anders niet zo snel zult hebben en je krijgt op een hele speelse manier een kijkje in elkaars gedachte- en belevingswereld.

Ik blijf het ook verrassend vinden hoe sommige kinderen op een karweitje reageren. Zo is het karweikaartje genieten: ‘ Maak een tekening van een huis met je verkeerde hand’, één van de favorieten van mijn dochters. Hij moet er iedere keer in. Ze vinden het hilarisch. Kijk hoe raar hij wordt! Echt lachen, gieren brullen. Terwijl ik ook een keer een meisje heb gehad die er volledig van in de war raakte. Maar zó kon ze niet mooi tekenen. Zó leek het huis toch niet meer? Hij klopte niet, hij werd niet mooi op deze manier, hij was niet goed. Ze werd er zelfs boos van (‘mag ik nu stoppen?!’).

child-865116_1920Ook het effect op derden kan erg mooi zijn. Zo vind ik het karweikaartje om naar iemand die er niet bij is, een kaartje te sturen met een lieve zin erop ontzettend leuk. Het levert ontroerende opa’s en oma’s op aan de telefoon maar soms ook ongemak. Zo vergeet ik nooit meer een vriendinnetje van mijn oudste dochter. Ze trok het karweikaartje dus ik zette de bak met kaarten op tafel en zei dat ze er één uit mocht kiezen voor iemand aan wie ze iets liefs wilde schrijven. Ze koos een prachtige kaart en begon meteen te schrijven. Aangezien ik hondsnieuwsgierig ben, vroeg ik natuurlijk voor wie het kaartje was. Dat bleek voor haar grotere broer van 10 te zijn.

Een uurtje later stond haar vader voor de deur om haar op te halen. Mét haar broer. Twee stoere mannen kwamen binnen. Een beetje schuchter gaf ze hem de kaart. Voor jou… Waarom vroeg hij? Zijn zusje zei niets en ging haar schoenen aantrekken. Vader keek mij vragend aan. Dus ik legde uit dat we schatten hadden gegraven. En dat één van de karweikaartjes was dat je een kaart mocht schrijven aan iemand die er niet bij was en je er lieve zin op mocht schrijven. En zij had een kaart voor hem geschreven. Was dat niet geweldig leuk?

En wat ik toen zag vergeet ik nooit meer. Een pracht knul in totale verwarring. Het raakte hem maar zijn hoofd ratelde. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij het heel erg leuk vond. Aan zijn lijf dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde. Moest hij nou stoer blijven staan? Bij al die meiden? Naast zijn vader? Of zijn zusje een knuffel geven? Hij wist het even niet meer…

En ik geef toe. Misschien vertelde ik het iets té enthousiast. Maarja dat word je toch van zelf bij zoiets moois?

Profiel hoog, JanneDeze blog is geschreven door Marianne, maar eigenlijk noemt vrijwel iedereen haar Janne. Marianne is moeder van drie prachtige dochters en woont samen met haar man in Zaandam. Hier is ze ook werkzaam als kindercoach & vuurlooptrainer vanuit haar eigen praktijk: JANNE Kindercoaching & Ouderbegeleiding. Ze gelooft tot in haar tenen in de eigen wijsheid, talenten en kwaliteiten van ouders en kinderen. En is er van overtuigd dat, als je hier op durft te vertrouwen, je mateloos krachtig bent. Ze is te volgen op Facebooktwitter en instagram

Wow! Ziet ze me zo?

Afgelopen vrijdag 3 juni was het openingsfeest van Magazijn14, een bedrijfsverzamelpand waarin ik nu mijn praktijk heb. Samen met 13 ondernemers hebben we een oud munitie magazijn zonder elektra, muren of iets omgebouwd tot een waanzinnig pand met heel veel mogelijkheden. Dat moest gevierd worden! En tevens wilden we dit moment gebruiken om niet alleen familie en vrienden uit te nodigen maar ook om te netwerken.

 

Samen met beeldend therapeute Jantien Mijwaart deel ik een ruimte en we kwam op het idee om ons zelf te presenteren. Op een pracht bord die we van mede-ondernemer Ruben mochten lenen. Hup aan de slag met tijdschriften, verf, lijm en andere creatieve materialen om duidelijk te maken wat we doen, wat we belangrijk vinden, wie onze doelgroep is en ohjaaa…. wie wij zijn.

 

Poe, zet dat maar eens op een bord: dit ben ik. Ik vind het lastig. Ik wilde ook niet teveel tekst, dat lezen mensen toch niet. Gewoon to the point, simpel en kort maar wel dat mensen die mij niet kennen meteen een beeld hebben over wie ik ben. Maar hoe? Opeens valt mijn oog op Schatgravers. Dat ga ik doen: ik toon mijn schatten! Al snel heb ik al meer dan 20 kaarten waarin ik mijzelf herken. Maar ja, ‘less is more’ galmt er in mijn achterhoofd. En opeens vraag ik me af: hoe zouden anderen mij zien? En vooral kinderen? Ik besluit een kind te vragen om 10 kaarten uit mijn collectie te kiezen. En wie kent mij beter dan mijn eigen dochter van 7? Ik besluit haar te vragen en neem me voor niet inhoudelijk te reageren op haar keuze. Niet te sturen. Oprecht nieuwsgierig te zijn hoe ze naar mij kijkt. Best moeilijk!

 

“ Leuk mama! Gaan we schatgraven? roept mijn dochter enthousiast als ze de kaartjes ziet. “ Nou… soort van. Ik heb hier een stapeltje schatten en ik zou aan jou willen vragen welke jij het beste bij mij vind passen. Wil je dat doen? Jahoor mam, dat wil ik wel. Leuk!”  Ze legt alle kaartjes uit op de bank. Als wij Schatgraven gebruiken we alleen nog de kaartjes met 1 sleutel en nu zitten er ook moeilijkere kaartjes bij. Dus die mag ik eerst uitleggen. Daarna gaat ze aan de slag.

 

schatgravers JanneDe eerste pakt ze heel resoluut: ‘opruimen’. Huh! Ja ik snap het wel. Mijn dochter is een chaoot van de bovenste plank en ik hou van een opgeruimd huis. Anders word ik zelf ook chaotisch en kribbig. Iedere keer neem ik me voor dat ik haar laat en niks voor haar opruim maar ik kan het niet laten. Als haar bureau weer eens volgestouwd ligt met lego, kunstprojecten, boeken, creatieve materialen, poppenkleren en weet ik veel wat nog meer dan doe ik het toch weer. Alles ordenen en opruimen zodat er weer ruimte ontstaat. En het leuke vind ik: ze geeft aan dat ze het fijn vind want ze weet zelf niet waar te beginnen. Ze vraagt er soms zelfs om. Dat maakt het een dankbaar klusje.

 

Dan pakt ze creatief. Mijn hart maakte en sprongetje. Ja, dat ben ik! Maar dan zegt ze: dat ben je niet en legt het kaartje op een andere stapel. Ik kijk verbijsterd toe. Ik, niet creatief? Nah! Maar als ik erover nadenk snap ik het ook wel. Dochterlief wil later beeldend kunstenaar (en juf) worden en ziet werkelijk in alles een kunstwerk. Zo vist ze de dingen die ik weggooi weer uit de prullenbak want daar kan zij nog iets van maken. Denk aan lege tandpastadoosjes, rietjes en restjes inpakpapier. WC-rolletjes durf ik allang niet meer weg te gooien. En daar maakt ze hele bijzondere dingen mee. Vergeleken met haar creaties ben ik inderdaad saai…

 

Ze kijkt verder en pakt in stilte heel gericht de volgende kaartjes: betrouwbaar, rustig, aan anderen merken hoe ze zich voelen, eerlijk, lief, samenwerken, anderen begrijpen en vrolijk. Ik glim. Wow! Ziet ze me zo? Als ze klaar is vraag ik of ze nog iets wil toelichten bij één van de kaartjes. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze me verbaasd aan. Hoezo? Dit ben jij toch? Ze heeft gelijk!

 

Profiel hoog, JanneDeze blog is geschreven door Marianne, maar eigenlijk noemt vrijwel iedereen haar Janne. Marianne is moeder van drie prachtige dochters en woont samen met haar man in Zaandam. Hier is ze ook werkzaam als kindercoach & vuurlooptrainer vanuit haar eigen praktijk: JANNE Kindercoaching & Ouderbegeleiding. Ze gelooft tot in haar tenen in de eigen wijsheid, talenten en kwaliteiten van ouders en kinderen. En is er van overtuigd dat, als je hier op durft te vertrouwen, je mateloos krachtig bent. Ze is te volgen op Facebook, twitter en instagram

wie een schat graaft voor een ander…

20160526_171455Het is dinsdagmiddag en ik ben er klaar voor; ik mag op school het schatgraversspel gaan doen met 5 meiden van groep 5. De week ervoor had ik me voorgenomen om de juf aan te spreken; of ik in haar klas wat ervaringen mocht opdoen door met kinderen het schatgraversspel te gaan spelen. Spannend om mezelf steeds meer kenbaar te maken als kindercoach! Met gezonde spanning stap ik op de juf af en warempel….ze is meteen heel enthousiast! Echt…hoef ik haar niet te overtuigen? Is mijn eerste korte introductie van wat ik wil gaan doen direct voldoende? Ongelofelijk! Ik zou er bijna een schatkaartje bij gaan zoeken voor mezelf 😉

De meiden gaan deze middag meteen enthousiast met me mee, juf heeft al een beetje verteld over wat we gaan doen. We beginnen aan het spel en omdat zij mij niet zo goed kennen en ik hen niet, nodig ik ze uit om mij te helpen als ik kaartjes trek en daar zijn ze wel voor in! Als we allemaal onze eerste vijf kaartjes voor ons hebben liggen hoor ik al meteen dat ze dingen herkennen in zichzelf en elkaar van wat er op de kaartjes staat. Wat mooi om te zien hoe de meiden tijdens het spel zo nadenken over wat er op de kaartjes staat; of dit bij hunzelf past of bij iemand anders en waarom. Er ontstaan ontzettend leuke gesprekken over welke eigenschap bij wie past en wie ergens goed in is. De stralende gezichten van de meiden als er positieve dingen over hen gezegd worden…en dat dan de rest van de groep het er ook mee eens is! En het enthousiasme waarmee er vingers omhoog gaan als iemand een kaartje trekt….”ik kan dat ook heel goed…dat kaartje past echt bij mij!”…alle vingers in de lucht en allemaal voorbeelden om ervoor te zorgen dat dat mooie kaartje bij hen komt. En dat ze dan toch ook soms het kaartje lekker bij zichzelf leggen omdat ze, ondanks de leuke voorbeelden van de andere meiden, het toch het beste bij zichzelf vinden passen!

Opeens trekt een meisje het kaartje “geheimen bewaren”. Weer gaan er allemaal vingers in de lucht, “want weet je nog dat wat ik toen niet mocht zeggen van jou…? dat heb ik nog steeds niet gezegd!” en “maar ik kan dat ook heel goed, je vertelt mij ook altijd geheimen”….ik zie het meisje nadenken, rondkijken en een paar keer oogcontact met mij zoeken. Even is het stil en dan kijkt ze me aan en zegt “ik geef het kaartje aan jou! Ik weet geen voorbeeld erbij, maar ik voel dat gewoon zo”. Wauw….krijg ik zomaar zelf heel onverwacht een geweldig compliment! Het vertrouwen in mij wat ze hiermee zomaar uitspreekt geeft mij weer nog meer vertrouwen in de stap die ik heb genomen om kindercoach te worden….en dat zomaar op een dinsdagmiddag!

Jammer dat ik rekening moet houden met de tijd, de schooldag zit er bijna op, want we hadden nog wel even door kunnen gaan met schatgraven! Maar ik wil ze ook nog even de tijd geven om stil te staan bij de kaartjes die nu voor ze liggen. Ik leg uit dat ik voor iedereen een glazen potje heb meegenomen en dat ze hun vijf schatten op vijf mooie blaadjes mogen schrijven, het potje mogen versieren en de schatten hierin mee naar huis mogen nemen. Ik vertel dat ze de mooie dingen die ze ontdekt hebben over zichzelf en die de anderen over hen gezegd hebben dan nog eens een keertje terug kunnen lezen. Zomaar, of als je je misschien een keertje niet zo fijn voelt. “Dat is echt iets voor mij”, zegt een van de meiden heel enthousiast, “want ik voel me vaker verdrietig en dan weet ik inderdaad niet meer waar ik goed in ben!”. Wat een inzicht en openheid!

Potjes worden versierd, briefjes met de grootste concentratie geschreven en dan gaan ze heel enthousiast terug naar de juf. Die op haar beurt ze allemaal even wat aandacht geeft en vraagt naar wat voor een geweldige dingen er wel niet in hun potjes zit. En ik…? Ik ga super enthousiast naar huis, wat een ervaring weer!

In de dagen erna krijg ik als bonus ook nog positieve reacties van een aantal moeders, niet alleen over wat ik op school met hun dochters heb gedaan maar ook over de resultaten die ze thuis hebben gezien en ervaren.

Een eigen praktijk als kindercoach….de ene dag zie ik het meer voor me dan de andere. Twijfels over of ik dit kan, hoe ik het ga doen…ze zijn er heel regelmatig. Het los moeten laten van vaststaande protocollen, zoals ik in mijn vorige baan had, is heel spannend maar ook fantastisch. Het opdoen van ervaringen, met het schatgraversspel als kleine houvast, sterkt me. Een praktijk, een praktijknaam, alle praktische dingen die komen kijken bij het openen van een eigen praktijk….het komt allemaal wel. Ervaringen opdoen in trajecten met kinderen als kindercoach, dát is nu het meest waardevol voor me. Deze ervaringen neemt niemand me meer af en maken mij steeds meer kindercoach.

 

Suzanne GanzevlesDeze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad :-) En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

Wakker worden! We gaan Schatgraven!

Na mijn eerste opleidingsdagen tot kindercoach kom ik enthousiast thuis; ik heb meteen het schatgraversspel gekocht en wil het graag gaan uitproberen. Gelukkig heb ik drie kinderen die dol zijn op spelletjes, dus mijn eerste speelmaatjes zijn snel gevonden; mijn dochter en haar vriendinnetje. Bij het uitdelen van de kaartjes ontstaan meteen al mooie gesprekjes; want wat past er nu bij je, en wat minder en waarom dan? Al snel zitten we er helemaal in en vliegen de complimentjes over tafel. Mooi om te zien hoe serieus de meiden omgaan met de schatgraverskaartjes en hoe ze er voorbeelden van zichzelf en de ander kunnen geven. En wat een gegiebel als ik dan als opdracht ‘zo trots als een verlegen pauw’ moet rondlopen door de kamer (gelukkig loopt er niet net iemand langs het raam die naar binnen kijkt 😉 ).

Wakker worden! We gaan Schatgraven!Wel is het nog even moeilijk hoe we het spel afsluiten; van te voren bedachten ze door te gaan totdat ze alle vijf de kaartjes helemaal bij zichzelf vonden passen. Maar mijn dochter heeft als eerste haar kaartjes bij elkaar en zegt dat ze klaar is….totdat ze merkt dat wij het spel dan nog even doorspelen. Daar is het veel te leuk voor, dus ze kiest er toch maar snel voor om weer mee te gaan doen. Ik sluit het spel af door foto’s te maken van de kaartjes die ze uiteindelijk over hebben, de kaartjes die zij zelf het best bij hun vinden passen. Of ik ze wel nog even naar haar mama en papa wil appen, vraagt het buurmeisje spontaan.

De ochtend erna komt mijn dochter uit bed. Met een slaperig hoofd vraagt ze of we het spel vandaag weer kunnen doen, graag nu! (nee lieverd, het is pas 7 uur en de ochtenden verlopen hier niet zo rustig dat ik dat nu met je kan doen…). Als ik haar vraag wat ze dan zo leuk vindt aan het spel, komt het meest mooie antwoord: “ik vond het zo leuk om steeds complimentjes te krijgen en te geven, ik kreeg er gewoon een blij gevoel van!” (en dat als kind opgroeiend in een gezin waar complimentjes niets nieuws zijn). Ik krijg er ook een blij gevoel van, en de motivatie om het spel de komende tijd vaker te doen, als mama en als kindercoach! Ik heb nu al een idee om de schatgraverskaartjes ook op een andere manier in te zetten….

Suzanne GanzevlesDeze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad :-) En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

ojé, schatgraversproblemen..!

Woensdagmiddag…

Boodschappen zijn binnen, musicalles is afgelopen en met thee en limonade zitten we aan tafel. Ik stel voor om weer eens een keertje te gaan schatgraven! Dat was lang geleden. Ik zoek wat kaartjes uit zodat, naast Josefien (10), ook Boris (4) en Julius (5) leuk mee kunnen doen. Ik leg de twee grote stapels op tafel en het spel kan beginnen.

schatgraversIeder mag eerst een schatkaart trekken en vertellen bij wie die kaart het beste past. Daarna mag je een karweikaart trekken. Boris mag beginnen en trekt ‘troosten’. Hij kijkt  met een frons rond en geeft ‘em aan mij. Met zn smeltblik geeft hij me ook meteen een dikke knuffel! Ik trek ‘dingen onthouden’ en geef hem aan Julius die de kaart met brede glimlach ontvangt! Josefien trekt ‘grappig’ en iedereen is erover uit dat deze echt naar Boris de clown gaat. Julius trekt vervolgens ‘lief’ en dan veranderd ineens het spel…

Opeens trekken we allemaal kaarten die bij ons allevier passen:  lief, gezellig, knuffelen, behulpzaam, harde werker, netjes, opruimen. (Volgens Boris past die laatste niet bij Rommelpiet!) En zoals we ook allevier zijn, we kunnen geen keuze maken.. We willen niemand overslaan of de één liever of gezelliger vinden dan de ander. Onze hartjes worden diep geraakt. We knuffelen, aaien en de liefste blikken flitsen door de kamer. De optie ‘een gezamenlijke stapel!’  wordt terecht door Josefien (10) afgewezen want dan houden we volgens haar niks meer over…

We besluiten maar verder te gaan met de karweikaarten en de schatkaarten even te laten liggen. ‘Geef een knuffel aan je rechterspeler’ wordt door Josefien getrokken en Julius gaat meteen met zn armen gespreid klaarstaan. Mijn moederhartje lijkt wel jarig! Het één naar het andere glundermoment dient zich aan. We lachen hard om alle grappige opdrachten.

GetAttachment-1.aspxJulius vraagt vervolgens even wat er ook alweer op zn schatkaartje staat.. ‘Dingen onthouden!’ Josefien en ik proesten het uit!

Ik realiseer me weer dubbel en dwars hoe ontzettend verbonden ik ben met mijn kinderen. Wij voelen elkaar zo ontzettend aan. We vinden het zalig om bij elkaar te zijn, te praten over wat ons bezighoudt, wat onze dromen zijn en verwonderen ons over de mooiste dingen in het leven. Als papa dit verhaal hoort of leest, weet ik zeker dat hij de verbondenheid ook zo sterk voelt…

Dit was dus een middag met een reuzeboeket aan dankbaarheidsbloemkes!!

Marlees Loeff-gastbloggers Schatgravers Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600

schatgraverige pakjesavond

‘Hebben jullie een idee hoe ik Schatgravers zou kunnen combineren met het uitpakken van cadeautjes bij het Sinterklaasfeest? Het lijkt me een mooie combi.’~ R K

Ideeën zat! Kijk hier naar waar onze eigen Schatgavers en -gravinnen mee kwamen:

schatgraverige pakjesavond spelsuggesties

 

Dobbelsteen-Schatgravers-spel van Brendy

  • Je speelt het net als het dobbelsteenspel. Pak voor het aantal deelnemers X 3, schatten in. En dan…dobbelen maar:
  1. Je mag een karweitje doen
  2. De persoon links van je mag een karweitje doen
  3. Je mag een cadeautje pakken
  4. De persoon rechts van je mag een karweitje doen
  5. Een beurt overslaan
  6. Een cadeautje uitpakken.
  • Als alle cadeautjes zijn gepakt, wordt 1 ook uitpakken!
  • Aan het einde, als alle schatten zijn uitgepakt mag je kiezen of je je schatten wilt houden, wil delen met iemand, of wil weggeven. Wellicht kunnen de schatten worden verankerd op het Opgegraven Schatten formulier.

 

Schatkaarten aan persoon koppelen van Marjolein

Als de cadeautjes op naam zijn, kan je die combineren met schatkaartjes. Je pakt een cadeautje voor iemand uit de zak en tegelijk kies je een kaartje voor die persoon uit. Laat de gever het kaartje eventueel uitleggen.

 

Schatkaart koppelen aan de cadeautjes van Cora

Cora: Per cadeautje onderzoeken welke schat je nodig hebt bij het spelen van of met het cadeautje.

 

Schatkaarten of karweikaarten verweven van Cora

  • Iedere speler krijgt willekeurig vijf schatkaarten en legt deze open voor zich neer, in volgorde van kloppend naar niet-kloppend.
  • Na elk cadeautje pak je een schatkaart of karweikaart van de stapel.

 

Opgegraven Schattenformulier op de rug van Jacqueline

  • Iedereen krijgt een Opgegraven Schattenformulier op rug geplakt
  • Iedereen schrijft een of twee schatten op elkaars Opgegraven Schattenformulier
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel.
  • Wie deze op zijn Opgegraven Schattenformulier heeft, mag mag een cadeautje kiezen en uitpakken.

Evt ronde 2, waarbij in de eerste ronde de cadeautjes nog ingepakt blijven.

  • Nadat alle cadeautjes zijn verdeeld, begint ronde twee.
  • Iedereen schrijft voor zichzelf 5 eigen schatten op zijn eigen Opgegraven Schatten formulier.
  • Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel. Deze geef je aan de speler bij wie die het meest past, en legt uit waarom. Mag dus ook bij jezelf.
  • Staat die op je Opgegraven Schattenformulier dan mag die speller een cadeau uitpakken.

 

karweikaart=cadeau van Linda

Je kunt met de karweikaartjes aan de slag, elk karweitje levert een kadootje, chocoladeletter oid op.

Footer-600

niet vergeten!

niet vergeten-blog chantal“Laten we Schatgravers niet vergeten!
Dat is leuk om met zijn vieren te spelen bij de tent, in de vakantie.”
Ik hoor het mijzelf nog zeggen, vlak voor vertrek naar Oostenrijk.
En toen we vlak voor de grens bij Enschede waren zag ik het oproepje van Matty en Greetje voor de Schatgravers-vakantie-winactie. Wat leuk! Daar gaan we een leuke foto voor ma….. “Aaaahhh nee! Schatgravers vergeten!”
Vanaf de achterbank hoorde ik wat geluiden waaruit ik kon opmaken dat ze het ook jammer vonden.
Teruggaan was geen optie… we waren op weg. Eindelijk weer naar ons zo geliefde Oostenrijk.

In Duitsland kregen de kinderen hun eerste ‘achterbank-cadeautje’. Een kleinigheidje die ze gedurende de reis krijgen. Iets voor onderweg of iets voor op de camping. Vaak iets van een bellenblaas, een vakantie-doeboek, een klein spelletje of een kleurboek. Ze kregen nu ook een soort etui. Hier konden ze alle schatten die ze op vakantie zouden vinden instoppen.

Na een paar uur rijden reden we diep de nacht in. Mijn jongste zat onderuit gezakt tegen een stapel slaapzakken en kussens aan. Nog klein genoeg om zich lekker te kunnen nestelen, zijn benen opgetrokken op de achterbank. Hij kon zo mooi naar de sterren kijken. Vlak voor hij in slaap viel zei hij: “Je weet nooit wat de magie van de nacht brengt!” Ik vond deze zin zo wonderlijk, maar liet het erbij. Daar kreeg ik later spijt van, want de zin bleef mij triggeren en zoonlief sliep inmiddels.

De kinderen werden wakker toen de zon opkwam en de bergen in zicht kwamen.
“Zie je wel! Ik zei het toch! Het lijkt wel alsof de nacht heeft getoverd, mama!”
De schat had gelijk! Wat een andere wereld. Wat een heerlijk gevoel.
Dit gevoel werd versterkt toen we Oostenrijk binnen reden. Ondanks dat het voor ons bekend terrein is blijven we ons verwonderen over de pracht en de macht van de bergen. De schoonheid van de natuur. Ik voel me er zo thuis, zo vrij, rust spoelde over mij heen…

Elke ochtend, als ik de tent open deed, bewonderde ik het uitzicht. We keken aan de linkerkant uit op de Lienzer Dolomieten. Rechts keken we richting Heiligenblut. Elke ochtend dezelfde bergen, maar elke ochtend was het anders. Soms scheen de zon al fel op de Dolomieten en soms hing de bewolking zo laag dat we de wolken bijna konden aanraken. Ik vond het iedere keer weer een verrassing.

Tijdens een pauze van één van de eerste wandelingen in de bergen ging mijn zoontje op een rots zitten. Hij ademde eens diep in, hield zijn adem even vast, blies rustig uit en zei: “Wat heerlijk he? Die berglucht!” Zo zaten we dan een paar minuten fijn te genieten van het uitzicht en elkaar.
Mijn dochter vond allemaal prachtige alpenbloemen, stukjes bergkristal en was een kei in het zoeken van stukjes pyriet, tijdens het goudwassen.
We maakten veel foto’s en stuurden een kaart naar de opa’s en oma’s.

Schatgravers werd niet gemist. De karweikaarten bleken als vanzelf onderdeel van onze vakantie.
De etuis voor de schatten zijn gevuld met (toegangs)kaartjes, stenen en veertjes.
En de rest zit in onze gedachten… alle bijzondere herinneringen aan onze fantastische vakantie.

 

chantal harwig gastblogger SchatgraversDeze blog is geschreven door onze gastblogger Chantal. Ze houdt van roze, van tulpen en van foto’s maken. Ze is moeder en kindercoach, vanuit haar praktijk  “Eigenwens”. Ze vindt het heerlijk dat ze heeft geleerd zichzelf te zijn. Chantal is met haar praktijk te vinden op instagram en op Facebook. Neem snel een kijkje!

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info. 

Footer-600