Na een heerlijk lange zomer waarin ik even met niets anders bezig was dan genieten van het samen zijn met mijn gezin, was het weer tijd voor actie. Tijd om mijn kindercoach-avontuur weer op te pakken en tijd om weer eens te gaan schatgraven. Om weer even bewust te worden van mijn eigen talenten, bedacht ik dat we het met mijn gezin zouden spelen. Mooi gecombineerd al zeg ik het zelf; tijd doorbrengen met mijn gezin, positieve aandacht voor elkaar en voor mij weer wat positieve input voor het kindercoach-zijn. Want na zo’n heerlijk lange zomer, kwamen ook de heerlijk grote onzekerheden rondom mij als kindercoach weer naar boven. Ik zette het meteen op onze familieplanner: zaterdag: schatgraven. De kinderen zagen het alle drie al snel en reageerden meteen enthousiast. Zelfs de jongste (van bijna vijf), die het nog nooit gespeeld had maar wel de enthousiaste verhalen van zijn broer en zus gehoord had, telde de dagen af!

En toen was het eindelijk zover: zaterdagmiddag. Met z’n allen aan de grote tafel. Drinken, lekkers en Schatgravers erbij. Ik liet de oudste twee het spel uitleggen aan de nieuwelingen; kleine broer en papa. Wat vonden ze zichzelf stoer dat zij het al wel vaker gedaan hadden! Maar al snel bleek het toch wel een wat moeilijke combinatie; een groepje spelers tussen de 4 en 40 (waarom had ik ook alweer bedacht dat dit leuk was?) De jongste las zorgvuldig zijn kaartjes voor, maar wat betekent het eigenlijk allemaal? En terwijl wij als ouders probeerden hem hierin te helpen, stonden zijn broer en zus ook te trappelen om hun uitleg te geven en werd het een vrolijke, door elkaar pratende, bende. En dan op je beurt wachten terwijl anderen nadenken over hun kaartje….das ook best een ding! De kaartjes die ik zo graag mooi (en vooral heel) wil houden, maar die in friemelende kindervingertjes zaten…..want ja, als je nadenkt, dan friemel je met wat je in je handen hebt! (nogmaals….waarom dacht ik dat dit leuk zou zijn?). Na een kwartiertje (toch nog best lang) haakte ons kleinste mannetje af, hij vond het wel goed genoeg zo. Niet lang daarna gaf ook de middelste er de brui aan. Onze oudste hield het langste vol, maar uiteindelijk zaten manlief en ik met z’n tweetjes aan tafel. Een tafel vol schatten, lege bakjes en lege bekertjes.

Maar toch… ik zag dat de jongste, ondanks dat hij niet alles snapte, heel trots naar zijn verzameling schatten keek. Hij af en toe wat verlegen werd van de complimentjes die hij kreeg, maar er tegelijkertijd van genoot. En hij ook heel graag wilde dat ik zijn vijf schatten op een papiertje zou schrijven voor hem (want als je grote broer en zus dat doen, dan hoort dat zo natuurlijk). En dat de middelste weer vijf kaartjes kreeg die zo ontzettend bij hem passen en die hem weer zo ontzettend bevestigden dat hij goed is zoals hij is. En dat de oudste genoot van het feit dat haar broertjes al eerder afhaakten waardoor zij even heerlijk alleen aandacht had en complimentjes kreeg van papa en mama. Dat iedereen zo ontzettend moest lachen om papa die rond moest lopen als een verlegen, trotse pauw. En dat manlief en ik tussen alle drukte door toch ook nog even een paar echte mooie en rake dingen tegen elkaar zeiden naar aanleiding van onze schatten. Dus dat het een klein mislukt experimentje leek, maar dat het eigenlijk toch een super leuke middag was!

En mijn intentie om wat positieve input te krijgen voor mijn kindercoach-zijn? Ik bleef over met de kaartjes lief, eerlijk, sportief en creatief. Best belangrijke en mooie talenten om in te zetten in het werken met ouders en kinderen. En eigenlijk stiekem heel fijn om dat te horen van je eigen gezin! En als je goed geteld hebt, ontbreekt er nog een vijfde kaartje in mijn opsomming……die kon ik goed gebruiken nadat iedereen van tafel was gegaan……opruimen! 😉

Deze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

Afgelopen vrijdag 3 juni was het openingsfeest van Magazijn14, een bedrijfsverzamelpand waarin ik nu mijn praktijk heb. Samen met 13 ondernemers hebben we een oud munitie magazijn zonder elektra, muren of iets omgebouwd tot een waanzinnig pand met heel veel mogelijkheden. Dat moest gevierd worden! En tevens wilden we dit moment gebruiken om niet alleen familie en vrienden uit te nodigen maar ook om te netwerken.

Samen met beeldend therapeute Jantien Mijwaart deel ik een ruimte en we kwam op het idee om ons zelf te presenteren. Op een pracht bord die we van mede-ondernemer Ruben mochten lenen. Hup aan de slag met tijdschriften, verf, lijm en andere creatieve materialen om duidelijk te maken wat we doen, wat we belangrijk vinden, wie onze doelgroep is en ohjaaa…. wie wij zijn.

Poe, zet dat maar eens op een bord: dit ben ik. Ik vind het lastig. Ik wilde ook niet teveel tekst, dat lezen mensen toch niet. Gewoon to the point, simpel en kort maar wel dat mensen die mij niet kennen meteen een beeld hebben over wie ik ben. Maar hoe? Opeens valt mijn oog op Schatgravers. Dat ga ik doen: ik toon mijn schatten! Al snel heb ik al meer dan 20 kaarten waarin ik mijzelf herken. Maar ja, ‘less is more’ galmt er in mijn achterhoofd. En opeens vraag ik me af: hoe zouden anderen mij zien? En vooral kinderen? Ik besluit een kind te vragen om 10 kaarten uit mijn collectie te kiezen. En wie kent mij beter dan mijn eigen dochter van 7? Ik besluit haar te vragen en neem me voor niet inhoudelijk te reageren op haar keuze. Niet te sturen. Oprecht nieuwsgierig te zijn hoe ze naar mij kijkt. Best moeilijk!

“ Leuk mama! Gaan we schatgraven? roept mijn dochter enthousiast als ze de kaartjes ziet. “ Nou… soort van. Ik heb hier een stapeltje schatten en ik zou aan jou willen vragen welke jij het beste bij mij vind passen. Wil je dat doen? Jahoor mam, dat wil ik wel. Leuk!”  Ze legt alle kaartjes uit op de bank. Als wij Schatgraven gebruiken we alleen nog de kaartjes met 1 sleutel en nu zitten er ook moeilijkere kaartjes bij. Dus die mag ik eerst uitleggen. Daarna gaat ze aan de slag.

De eerste pakt ze heel resoluut: ‘opruimen’. Huh! Ja ik snap het wel. Mijn dochter is een chaoot van de bovenste plank en ik hou van een opgeruimd huis. Anders word ik zelf ook chaotisch en kribbig. Iedere keer neem ik me voor dat ik haar laat en niks voor haar opruim maar ik kan het niet laten. Als haar bureau weer eens volgestouwd ligt met lego, kunstprojecten, boeken, creatieve materialen, poppenkleren en weet ik veel wat nog meer dan doe ik het toch weer. Alles ordenen en opruimen zodat er weer ruimte ontstaat. En het leuke vind ik: ze geeft aan dat ze het fijn vind want ze weet zelf niet waar te beginnen. Ze vraagt er soms zelfs om. Dat maakt het een dankbaar klusje.

Dan pakt ze creatief. Mijn hart maakte en sprongetje. Ja, dat ben ik! Maar dan zegt ze: dat ben je niet en legt het kaartje op een andere stapel. Ik kijk verbijsterd toe. Ik, niet creatief? Nah! Maar als ik erover nadenk snap ik het ook wel. Dochterlief wil later beeldend kunstenaar (en juf) worden en ziet werkelijk in alles een kunstwerk. Zo vist ze de dingen die ik weggooi weer uit de prullenbak want daar kan zij nog iets van maken. Denk aan lege tandpastadoosjes, rietjes en restjes inpakpapier. WC-rolletjes durf ik allang niet meer weg te gooien. En daar maakt ze hele bijzondere dingen mee. Vergeleken met haar creaties ben ik inderdaad saai…

Ze kijkt verder en pakt in stilte heel gericht de volgende kaartjes: betrouwbaar, rustig, aan anderen merken hoe ze zich voelen, eerlijk, lief, samenwerken, anderen begrijpen en vrolijk. Ik glim. Wow! Ziet ze me zo? Als ze klaar is vraag ik of ze nog iets wil toelichten bij één van de kaartjes. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze me verbaasd aan. Hoezo? Dit ben jij toch? Ze heeft gelijk!

Deze blog is geschreven door Marianne, maar eigenlijk noemt vrijwel iedereen haar Janne. Marianne is moeder van drie prachtige dochters en woont samen met haar man in Zaandam. Hier is ze ook werkzaam als kindercoach & vuurlooptrainer vanuit haar eigen praktijk: JANNE Kindercoaching & Ouderbegeleiding. Ze gelooft tot in haar tenen in de eigen wijsheid, talenten en kwaliteiten van ouders en kinderen. En is er van overtuigd dat, als je hier op durft te vertrouwen, je mateloos krachtig bent. Ze is te volgen op Facebook, twitter en instagram. 

Na mijn eerste opleidingsdagen tot kindercoach kom ik enthousiast thuis; ik heb meteen het schatgraversspel gekocht en wil het graag gaan uitproberen. Gelukkig heb ik drie kinderen die dol zijn op spelletjes, dus mijn eerste speelmaatjes zijn snel gevonden; mijn dochter en haar vriendinnetje. Bij het uitdelen van de kaartjes ontstaan meteen al mooie gesprekjes; want wat past er nu bij je, en wat minder en waarom dan? Al snel zitten we er helemaal in en vliegen de complimentjes over tafel. Mooi om te zien hoe serieus de meiden omgaan met de schatgraverskaartjes en hoe ze er voorbeelden van zichzelf en de ander kunnen geven. En wat een gegiebel als ik dan als opdracht ‘zo trots als een verlegen pauw’ moet rondlopen door de kamer (gelukkig loopt er niet net iemand langs het raam die naar binnen kijkt 😉 ).

Wel is het nog even moeilijk hoe we het spel afsluiten; van te voren bedachten ze door te gaan totdat ze alle vijf de kaartjes helemaal bij zichzelf vonden passen. Maar mijn dochter heeft als eerste haar kaartjes bij elkaar en zegt dat ze klaar is….totdat ze merkt dat wij het spel dan nog even doorspelen. Daar is het veel te leuk voor, dus ze kiest er toch maar snel voor om weer mee te gaan doen. Ik sluit het spel af door foto’s te maken van de kaartjes die ze uiteindelijk over hebben, de kaartjes die zij zelf het best bij hun vinden passen. Of ik ze wel nog even naar haar mama en papa wil appen, vraagt het buurmeisje spontaan.

De ochtend erna komt mijn dochter uit bed. Met een slaperig hoofd vraagt ze of we het spel vandaag weer kunnen doen, graag nu! (nee lieverd, het is pas 7 uur en de ochtenden verlopen hier niet zo rustig dat ik dat nu met je kan doen…). Als ik haar vraag wat ze dan zo leuk vindt aan het spel, komt het meest mooie antwoord: “ik vond het zo leuk om steeds complimentjes te krijgen en te geven, ik kreeg er gewoon een blij gevoel van!” (en dat als kind opgroeiend in een gezin waar complimentjes niets nieuws zijn). Ik krijg er ook een blij gevoel van, en de motivatie om het spel de komende tijd vaker te doen, als mama en als kindercoach! Ik heb nu al een idee om de schatgraverskaartjes ook op een andere manier in te zetten….

Deze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

“Laten we Schatgravers niet vergeten!
Dat is leuk om met zijn vieren te spelen bij de tent, in de vakantie.”
Ik hoor het mijzelf nog zeggen, vlak voor vertrek naar Oostenrijk.
En toen we vlak voor de grens bij Enschede waren zag ik het oproepje van Matty en Greetje voor de Schatgravers-vakantie-winactie. Wat leuk! Daar gaan we een leuke foto voor ma….. “Aaaahhh nee! Schatgravers vergeten!”
Vanaf de achterbank hoorde ik wat geluiden waaruit ik kon opmaken dat ze het ook jammer vonden.
Teruggaan was geen optie… we waren op weg. Eindelijk weer naar ons zo geliefde Oostenrijk.

In Duitsland kregen de kinderen hun eerste ‘achterbank-cadeautje’. Een kleinigheidje die ze gedurende de reis krijgen. Iets voor onderweg of iets voor op de camping. Vaak iets van een bellenblaas, een vakantie-doeboek, een klein spelletje of een kleurboek. Ze kregen nu ook een soort etui. Hier konden ze alle schatten die ze op vakantie zouden vinden instoppen.

Na een paar uur rijden reden we diep de nacht in. Mijn jongste zat onderuit gezakt tegen een stapel slaapzakken en kussens aan. Nog klein genoeg om zich lekker te kunnen nestelen, zijn benen opgetrokken op de achterbank. Hij kon zo mooi naar de sterren kijken. Vlak voor hij in slaap viel zei hij: “Je weet nooit wat de magie van de nacht brengt!” Ik vond deze zin zo wonderlijk, maar liet het erbij. Daar kreeg ik later spijt van, want de zin bleef mij triggeren en zoonlief sliep inmiddels.

De kinderen werden wakker toen de zon opkwam en de bergen in zicht kwamen.
“Zie je wel! Ik zei het toch! Het lijkt wel alsof de nacht heeft getoverd, mama!”
De schat had gelijk! Wat een andere wereld. Wat een heerlijk gevoel.
Dit gevoel werd versterkt toen we Oostenrijk binnen reden. Ondanks dat het voor ons bekend terrein is blijven we ons verwonderen over de pracht en de macht van de bergen. De schoonheid van de natuur. Ik voel me er zo thuis, zo vrij, rust spoelde over mij heen…

Elke ochtend, als ik de tent open deed, bewonderde ik het uitzicht. We keken aan de linkerkant uit op de Lienzer Dolomieten. Rechts keken we richting Heiligenblut. Elke ochtend dezelfde bergen, maar elke ochtend was het anders. Soms scheen de zon al fel op de Dolomieten en soms hing de bewolking zo laag dat we de wolken bijna konden aanraken. Ik vond het iedere keer weer een verrassing.

Tijdens een pauze van één van de eerste wandelingen in de bergen ging mijn zoontje op een rots zitten. Hij ademde eens diep in, hield zijn adem even vast, blies rustig uit en zei: “Wat heerlijk he? Die berglucht!” Zo zaten we dan een paar minuten fijn te genieten van het uitzicht en elkaar.
Mijn dochter vond allemaal prachtige alpenbloemen, stukjes bergkristal en was een kei in het zoeken van stukjes pyriet, tijdens het goudwassen.
We maakten veel foto’s en stuurden een kaart naar de opa’s en oma’s.

Schatgravers werd niet gemist. De karweikaarten bleken als vanzelf onderdeel van onze vakantie.
De etuis voor de schatten zijn gevuld met (toegangs)kaartjes, stenen en veertjes.
En de rest zit in onze gedachten… alle bijzondere herinneringen aan onze fantastische vakantie.

Deze blog is geschreven door onze gastblogger Chantal. Ze houdt van roze, van tulpen en van foto’s maken. Ze is moeder en kindercoach, vanuit haar praktijk  “Eigenwens”. Ze vindt het heerlijk dat ze heeft geleerd zichzelf te zijn. Chantal is met haar praktijk te vinden op instagram en op Facebook. Neem snel een kijkje!

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.