Stom spel!

Ik speelde Schatgravers met een groepje kinderen van rond de tien jaar. Ze kenden elkaar van de kinderopvang. Eén ervan had er duidelijk geen zin in. Onderuit gezakt, wegkijkend, het ‘een heel stom spel’ noemend. Deze jongen, Bram, had duidelijk moeite met het benoemen van positieve zaken bij zichzelf en bij anderen. Zijn eigen schatten bepalen vond hij al heel lastig. Bij alle schatten die hij kreeg had hij opmerkingen, in de categorie bah, stom en jakkes. Hij zocht het in stoer, lef en vergelijkbare schatten. Terwijl ik een uitermate slim maar niet genoeg gewaardeerd en uitgedaagd kind zag. Zijn bijdrage bij de discussie met andere kinderen over hun schatten was beperkt. Als hij zich er al mee bemoeide waren het vooral negatieve opmerkingen.

de schatten van Bram

Uiteraard (‘karma’ zouden mijn kinderen zeggen J) trok Bram het karweikaartje met de opdracht: Noem bij iedere speler iets dat je mooi vindt aan zijn of haar buitenkant. Hij wist zich duidelijk geen houding te geven en zat te draaien op zijn stoel. Hij zei dingen als: jouw flaporen (die dat meisje niet had) vind ik mooi, en: je hebt hele gele tanden. Oei , dacht ik, hoe gaat de groep hiermee om? Wat voor effect gaat dit hebben op de andere kinderen?

Tot mijn verbazing trok de groep zich niet zoveel van hem aan, en gingen de kinderen in zijn plaats allemaal mooie dingen van elkaars buitenkant benoemen. Zijn opdracht werd eigenlijk door de groep naadloos overgenomen. Als hij tijdens een beurt een schat trok en moest bedenken of deze meer passend zou zijn dan wat hij al voor zich had liggen, dachten ze wel met hem mee. Maar als hij dan niks deed met hun opmerkingen, pakte de volgende speler naast hem de beurt en ging het spel gewoon verder. Bram speelde wel mee, maar kreeg dus niet de kans de boel naar zijn hand te zetten. En ook niet om veel ‘Brammerig’ gedrag te vertonen.

Het schatgraven heeft Bram kennelijk toch aan het denken gezet. Een dag later tijdens het buiten spelen ging de bal van één van de andere jongens uit de spelgroep kapot. Een dure bal, waarvoor hij lang en hard had gespaard. Het was Bram die de jongen troostte, en die de volgende dag uit zijn eigen verzameling een vervangende bal meenam. Niks ongeïnteresseerd of negatief doen.“Supertof! Wat fijn Bram!” was de reactie van de andere jongen. En Bram? Die zag je groeien door deze opmerking. Hij deed iets positiefs en werd meteen beloond. Zo kan dat dus gaan in zo’n groep.

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

schatten van kinderen

Lief zijn ze, achtstegroepers. Soms al aan het puberen, uitproberen, ontdekken. Allemaal schatten van kinderen. Maar kennen ze hun eigen schatten? Hun eigenschappen en kwaliteiten? En die van hun medeleerlingen? Samen met twee andere coaches, Annette Barel en Anja van der Hoek, heb ik met een groep 8 het Schatgraversspel in de klas gespeeld.

De kinderen gooiden zich vol overgave in het spel. Waren vaak nog enthousiaster om elkaars talenten te benoemen dan die van zichzelf. Hadden daarover mooie en eerlijke gesprekjes met elkaar. En kwamen na een uurtje spelen allemaal tot een passend rijtje met schatten, zowel in hun eigen ogen als in die van hun medespelers.

Schatgraven is 1 ding, maar verankeren een ander. In de klas hangen nu 28 door Annette gemaakte schatkaarten (zie foto) waarop de kinderen hun schatten konden schrijven. De juf heeft er de week erna meteen op teruggegrepen. Een jongetje die klassedienst had ruimde vrijwillig meer op dan van hem werd gevraagd. “Staat behulpzaamheid bij jouw schatten?” vroeg de juf. Dat bleek niet het geval te zijn. Waarop de juf aangaf dat ze die schat toch echt ook bij hem zag. Het jongetje zag je groeien van trots. Hij bloosde een beetje en ging snel door met vegen. Resultaat: een blij kind dat er weer een schat bij had – en daar ook meer naar ging handelen.

Voor een maximaal effect lieten we de kinderen na het spelen een fantasiedier knutselen dat hun gevonden eigenschappen had. Daarvoor kregen ze tijdschriften waaruit ze mochten scheuren. Bewust niet knippen, omdat scheuren een nog groter beroep doet op hun creativiteit.We hebben hele creatieve fantasiedieren gezien, van een blauwe giraf met flexibele benen tot een gebloemde schildpad. Ik had tijdens het knutselen een gesprekje met een meisje over haar dier, en ze vertelde dat ze het een hele moeilijke opdracht vond. Ze vond scheuren namelijk echt helemaal niet leuk. Ze wilde veel liever knippen, zodat ze een netter kunstwerk kon afleveren. Ik zag het aan haar: ze was gespannen, alsof het haar veel moeite kostte, en ze keek een beetje treurig. Ik vroeg haar wat haar schatten waren. Twee ervan waren flexibel en fantasie. “Die heb je toch maar mooi in kunnen zetten”, zei ik tegen haar. Terwijl ze erover nadacht zag ik haar schouders ontspannen en haar blik opener worden. Je kon aan haar zien dat ze trots werd op haar schatten. .” Ja, dat is zo”, zei ze tegelijkertijd verbaasd en blij. En wat mij betreft mocht doorzettingsvermogen ook op haar schatkaart als schat numer 6!

Na het knutselen hebben we samen met de kinderen geëvalueerd wat ze van de ochtend vonden. Wij waren onder de indruk van de manier waarop diverse kinderen dat onder woorden konden brengen, en van de positieve sfeer die er in de klas hing tijdens het spelen van het spel en het knutselen.

Kortom: het was voor de leerlingen, voor de juf en voor ons een leerzame ochtend met schatten van kinderen!

Wakker worden! We gaan Schatgraven!

Na mijn eerste opleidingsdagen tot kindercoach kom ik enthousiast thuis; ik heb meteen het schatgraversspel gekocht en wil het graag gaan uitproberen. Gelukkig heb ik drie kinderen die dol zijn op spelletjes, dus mijn eerste speelmaatjes zijn snel gevonden; mijn dochter en haar vriendinnetje. Bij het uitdelen van de kaartjes ontstaan meteen al mooie gesprekjes; want wat past er nu bij je, en wat minder en waarom dan? Al snel zitten we er helemaal in en vliegen de complimentjes over tafel. Mooi om te zien hoe serieus de meiden omgaan met de schatgraverskaartjes en hoe ze er voorbeelden van zichzelf en de ander kunnen geven. En wat een gegiebel als ik dan als opdracht ‘zo trots als een verlegen pauw’ moet rondlopen door de kamer (gelukkig loopt er niet net iemand langs het raam die naar binnen kijkt 😉 ).

Wel is het nog even moeilijk hoe we het spel afsluiten; van te voren bedachten ze door te gaan totdat ze alle vijf de kaartjes helemaal bij zichzelf vonden passen. Maar mijn dochter heeft als eerste haar kaartjes bij elkaar en zegt dat ze klaar is….totdat ze merkt dat wij het spel dan nog even doorspelen. Daar is het veel te leuk voor, dus ze kiest er toch maar snel voor om weer mee te gaan doen. Ik sluit het spel af door foto’s te maken van de kaartjes die ze uiteindelijk over hebben, de kaartjes die zij zelf het best bij hun vinden passen. Of ik ze wel nog even naar haar mama en papa wil appen, vraagt het buurmeisje spontaan.

De ochtend erna komt mijn dochter uit bed. Met een slaperig hoofd vraagt ze of we het spel vandaag weer kunnen doen, graag nu! (nee lieverd, het is pas 7 uur en de ochtenden verlopen hier niet zo rustig dat ik dat nu met je kan doen…). Als ik haar vraag wat ze dan zo leuk vindt aan het spel, komt het meest mooie antwoord: “ik vond het zo leuk om steeds complimentjes te krijgen en te geven, ik kreeg er gewoon een blij gevoel van!” (en dat als kind opgroeiend in een gezin waar complimentjes niets nieuws zijn). Ik krijg er ook een blij gevoel van, en de motivatie om het spel de komende tijd vaker te doen, als mama en als kindercoach! Ik heb nu al een idee om de schatgraverskaartjes ook op een andere manier in te zetten….

Deze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

ojé, schatgraversproblemen..!

Woensdagmiddag…

Boodschappen zijn binnen, musicalles is afgelopen en met thee en limonade zitten we aan tafel. Ik stel voor om weer eens een keertje te gaan schatgraven! Dat was lang geleden. Ik zoek wat kaartjes uit zodat, naast Josefien (10), ook Boris (4) en Julius (5) leuk mee kunnen doen. Ik leg de twee grote stapels op tafel en het spel kan beginnen.

Ieder mag eerst een schatkaart trekken en vertellen bij wie die kaart het beste past. Daarna mag je een karweikaart trekken. Boris mag beginnen en trekt ‘troosten’. Hij kijkt met een frons rond en geeft ‘em aan mij. Met zn smeltblik geeft hij me ook meteen een dikke knuffel! Ik trek ‘dingen onthouden’ en geef hem aan Julius die de kaart met brede glimlach ontvangt! Josefien trekt ‘grappig’ en iedereen is erover uit dat deze echt naar Boris de clown gaat. Julius trekt vervolgens ‘lief’ en dan veranderd ineens het spel…

Opeens trekken we allemaal kaarten die bij ons allevier passen: lief, gezellig, knuffelen, behulpzaam, harde werker, netjes, opruimen. (Volgens Boris past die laatste niet bij Rommelpiet!) En zoals we ook allevier zijn, we kunnen geen keuze maken.. We willen niemand overslaan of de één liever of gezelliger vinden dan de ander. Onze hartjes worden diep geraakt. We knuffelen, aaien en de liefste blikken flitsen door de kamer. De optie ‘een gezamenlijke stapel!’ wordt terecht door Josefien (10) afgewezen want dan houden we volgens haar niks meer over…

We besluiten maar verder te gaan met de karweikaarten en de schatkaarten even te laten liggen. ‘Geef een knuffel aan je rechterspeler’ wordt door Josefien getrokken en Julius gaat meteen met zn armen gespreid klaarstaan. Mijn moederhartje lijkt wel jarig! Het één naar het andere glundermoment dient zich aan. We lachen hard om alle grappige opdrachten.

Julius vraagt vervolgens even wat er ook alweer op zn schatkaartje staat.. ‘Dingen onthouden!’ Josefien en ik proesten het uit!

Ik realiseer me weer dubbel en dwars hoe ontzettend verbonden ik ben met mijn kinderen. Wij voelen elkaar zo ontzettend aan. We vinden het zalig om bij elkaar te zijn, te praten over wat ons bezighoudt, wat onze dromen zijn en verwonderen ons over de mooiste dingen in het leven. Als papa dit verhaal hoort of leest, weet ik zeker dat hij de verbondenheid ook zo sterk voelt…

Dit was dus een middag met een reuzeboeket aan dankbaarheidsbloemkes!!

Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.

schatgraverige pakjesavond

‘Hebben jullie een idee hoe ik Schatgravers zou kunnen combineren met het uitpakken van cadeautjes bij het Sinterklaasfeest? Het lijkt me een mooie combi.’~ R K

Ideeën zat! Kijk hier naar waar onze eigen Schatgavers en -gravinnen mee kwamen:

Dobbelsteen-Schatgravers-spel van Brendy

Je speelt het net als het dobbelsteenspel. Pak voor het aantal deelnemers X 3, schatten in. En dan…dobbelen maar:

Je mag een karweitje doen
De persoon links van je mag een karweitje doen
Je mag een cadeautje pakken
De persoon rechts van je mag een karweitje doen
Een beurt overslaan
Een cadeautje uitpakken.

Als alle cadeautjes zijn gepakt, wordt 1 ook uitpakken!
Aan het einde, als alle schatten zijn uitgepakt mag je kiezen of je je schatten wilt houden, wil delen met iemand, of wil weggeven. Wellicht kunnen de schatten worden verankerd op het Opgegraven Schatten formulier.

Schatkaarten aan persoon koppelen van Marjolein

Als de cadeautjes op naam zijn, kan je die combineren met schatkaartjes. Je pakt een cadeautje voor iemand uit de zak en tegelijk kies je een kaartje voor die persoon uit. Laat de gever het kaartje eventueel uitleggen.

Schatkaart koppelen aan de cadeautjes van Cora

Cora: Per cadeautje onderzoeken welke schat je nodig hebt bij het spelen van of met het cadeautje.

Schatkaarten of karweikaarten verweven van Cora

Iedere speler krijgt willekeurig vijf schatkaarten en legt deze open voor zich neer, in volgorde van kloppend naar niet-kloppend.
Na elk cadeautje pak je een schatkaart of karweikaart van de stapel.

Opgegraven Schattenformulier op de rug van Jacqueline

Iedereen krijgt een Opgegraven Schattenformulier op rug geplakt
Iedereen schrijft een of twee schatten op elkaars Opgegraven Schattenformulier
Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel.
Wie deze op zijn Opgegraven Schattenformulier heeft, mag mag een cadeautje kiezen en uitpakken.

Evt ronde 2, waarbij in de eerste ronde de cadeautjes nog ingepakt blijven.

Nadat alle cadeautjes zijn verdeeld, begint ronde twee.
Iedereen schrijft voor zichzelf 5 eigen schatten op zijn eigen Opgegraven Schatten formulier.
Om de beurt noemt pakt iemand een schatkaart van de schatkaartenstapel. Deze geef je aan de speler bij wie die het meest past, en legt uit waarom. Mag dus ook bij jezelf.
Staat die op je Opgegraven Schattenformulier dan mag die speller een cadeau uitpakken.

karweikaart=cadeau van Linda

Je kunt met de karweikaartjes aan de slag, elk karweitje levert een kadootje, chocoladeletter oid op.

Juf is verliefd! Getsie!!

De kinderen komen ’s morgens binnen en een goede lezer merkt op dat op het programma ‘schatgraven ‘ staat. Ze vraagt zachtjes aan een vriendin wat dat is en langzaamaan beginnen meer kinderen het zich af te vragen…. Ik laat ze even filosoferen en met een geheimzinnige, ‘ik zeg nog niks’-blik gaan we aan het werk. Af en toe zeg ik ‘ oeh vanmiddag schatgraven !!’ De kinderen kijken me steeds verwonderd aan. ‘Jullie hebben het al eens gedaan en jullie vonden het zooo leuk tralalala!’ dans ik door de klas…

En dan gebeurt het opeens…

Joep begint uit het niets, sputterend van energie ;’ Ja, ik weet het! Dat is met dat voelen en praten en die die die kaartjes!’ en hij gebruikt zijn hele lichaam erbij. Ik pak mijn tas en haal heel geheimzinnig en theatraal het doosje uit mijn tas. ‘Jaaaaa die!!’ Ik stuiter mee en we gaan snel op de grond zitten.

Vandaag gaan we de karweikaarten ontdekken. Ik laat de verschillende kleuren zien en maak een waaier van een x-aantal kaartjes.

Julie trekt de kaart ‘noem een schat van jezelf en vertel wanneer je die straks het eerst gaat gebruiken.’ Ze vertelt dat ze een goede uitvinder is. (Ik vraag me op dat moment serieus af of ze de vraag begrepen heeft..) maar dan vertelt ze; ‘Als we straks naar gym lopen pluk ik een grasspriet en die ga ik dan thuis onder mijn microscoop leggen om te kijken hoe dat er van dichtbij uitziet. En daar leer ik dan weer van.’

‘Waar kun je je ademhaling voelen?’

Ik vraag of ze het kunnen aanwijzen. Je neus, je mond, je keel, (zelfs in je tenen blijkt), je borst en dan legt er 1 meisje haar hand op haar buik. We oefenen meteen met hoge en lage ademhaling. Waar voel je m als je nerneus bent? En als je rustig bent? Meteen worden er tips uitgewisseld mocht je gespannen zijn.. ’s Middags bij gym heeft Marlies pijn en is ontroostbaar. We doen meteen de buikoefening et voilà!

‘Doen alsof je een citroen eet’, is hilarisch!!! Wat een lol.

‘Noem van de speler die links van je zit iets goeds wat hij pas nog heeft gedaan.’

Lisa trekt het kaartje en is heel lang stil, maar dat mag. Ik kijk haar bemoedigend aan en dan zegt ze; ‘Ze heeft me vanmorgen geholpen met de letters die ik moeilijk vindt.’ Carla straalt en mijn hart maakt een sprongetje. Mooi moment om te vragen hoe dit voelt voor gever én ontvanger…

‘Noem iets wat je graag zou willen horen’.

Katy vertelt hoe fijn ze het vindt als haar moeder ’s avonds in bed nog even komt vertellen dat ze zo nog een kusje komt brengen. Laurie heeft een zacht knuffelkonijntje die een heel mooi muziekje speelt als je aan haar staartje trekt. Ze wordt daar heel blij en rustig van..

‘Noem iets wat je graag zou willen voelen.’

‘Een slang!’ zegt Ivo zelfverzekerd.

Marlies heeft een ander verrassend antwoord. ‘Rust, want dat vind ik fijn.’

Ik vertel dat ik geniet van het gevoel liefde.. Als mijn kindjes zeggen dat ik de liefste moeder van de wereld ben en als ik de sleutel in het slot hoor en ik weet dat mijn lieve Giedo thuiskomt dan voel ik zoveel liefde!! ‘Getsie!’ zegt Marlies. ‘Dan ben je verliefd.’ Vervolgens ontstaat er een mooi gesprek over liefde. Mijn liefde voor Giedo, mijn liefde voor mijn kindjes én mijn liefde voor hun! Dat ik heel blij word als ik naar school ga en dat ik dan heel veel liefde voel maar niet verliefd ben.

Uiteindelijk komt Julie met de samenvatting . ‘Je hebt gewoon twee soorten houden-van. Op ééntje kun je maar verliefd zijn en van de rest kun je houden!’

Amen…

Happinez!

En daar staan we dan, trots dat we zijn, met ons mooie spel in de allernieuwste Happinez op pagina 78! Ook voor ons een verrassing. We like surprises!

appeltje eitje

De kop is eraf…

Drie weken geleden startte ik met mijn nieuwe groep. Een groepje met 19 lieve kindjes. Het is een groep 3. We hebben 3 kleuterklassen dus uit 3 groepen is een nieuwe groep gevormd. Ze kennen elkaar allemaal van gezicht, maar kennen ze elkaars talenten, elkaars schatten?? Hoogste tijd voor de introductie van de Schatgravers!

Ik had de kinderen in 3 groepen gezet. De oude kleutergroepen zeg maar. Want deze kinderen kenden elkaar immers al wel goed. Ik liet de kinderen een kaartje trekken en vervolgens mocht het kind aangeven bij wie die paste uit zijn/haar oude kleutergroepje en waarom! Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou worden…

Het eerste kaartje was ‘eerlijk’. ‘Die past bij mijn vriend Daan want hij is mijn beste vriend en vrienden zijn eerlijk tegen elkaar!’

Rustig. ‘Mijn vriend is rustig. Wij kunnen rustig spelen.’ Dit was duidelijk een gevalletje ‘welke schat het ook is, ik noem de naam van mijn vriend’ wat ook mooi is maar opeens zag ik een vinger omhoog gaan van een heel lief, stil meisje en ze zei heel zachtjes ‘ ik ben ook heel rustig.’ Prachtig! Ze konden de kaart delen.

Slim. Giedo denkt diep na terwijl hij het kaartje bekijkt en roept opeens ‘Vic, want hij weet heel veel. Hij zei net nog dat als je met je vuist hard op je borst slaat, je dood gaat.’ Vic ziet mijn enigzins verwarde blik en stelt mij gerust. ‘Ja, als je echt heel hard je vuist hier krijgt dan klapt je long naar binnen en dat is heel gevaarlijk en dan kan je dood gaan.’ Oke Vic, the card is all yours!

Zeggen wat ik moeilijk vind. Eef kijkt rond en kijkt meteen Katy aan. ‘Katy vindt de letters leren soms moeilijk en dan vraagt ze hulp aan juf.’

Oplossingen bedenken. De kinderen van de oude groep blauw wijzen unaniem naar Johan. Ze roepen allemaal door elkaar. ‘Hij heeft in groep blauw heel veel klusjes voor juf gedaan en heel veel dingen gemaakt dat stuk was.’ Mijn eigen Bob de Bouwer in de klas!

Dingen onthouden. Deze was heel grappig. Ik had net die morgen een vergeetmomentje gehad. Ik wist niet meer op welke bladzijde ik in mijn boek was gebleven. Siem zei toen heel zachtjes ‘bladzijde 30 was je vorige week juf.’ En dat klopte als een bus. Toen we het kaartje trokken ‘dingen onthouden’ was ik alweer vergeten wie er die ochtend mij zo goed had geholpen! (Ieder zn talenten…) dus vroeg ik wie dat was. Heel voorzichtig ging het trotse vingertje van Siem omhoog. Dit kaartje had geen uitleg meer nodig.

Het laatste kaartje was ‘lief’ en ik vroeg wie er lief was. 18 vingers gingen omhoog. Daan keek wat verward. ‘Daan ben jij lief?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Ik vroeg de klas wie vond dat Daan lief was. Alle vingers gingen meteen de lucht in. Er kwam een big smile op Daan zijn gezicht en ook zijn vinger ging toen omhoog….

Even de balans opmaken:

Ik heb iemand die mij helpt met mijn vergeetachtigheid.
Iemand die mijn klas opknapt en dingen in elkaar zet.
Een slimpie vos, eerlijke kinderen, kinderen die hulp vragen én ze zijn allemaal lief..

Dit wordt een fantastisch jaar! Appeltje eitje. Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.

niet vergeten!

“Laten we Schatgravers niet vergeten!
Dat is leuk om met zijn vieren te spelen bij de tent, in de vakantie.”
Ik hoor het mijzelf nog zeggen, vlak voor vertrek naar Oostenrijk.
En toen we vlak voor de grens bij Enschede waren zag ik het oproepje van Matty en Greetje voor de Schatgravers-vakantie-winactie. Wat leuk! Daar gaan we een leuke foto voor ma….. “Aaaahhh nee! Schatgravers vergeten!”
Vanaf de achterbank hoorde ik wat geluiden waaruit ik kon opmaken dat ze het ook jammer vonden.
Teruggaan was geen optie… we waren op weg. Eindelijk weer naar ons zo geliefde Oostenrijk.

In Duitsland kregen de kinderen hun eerste ‘achterbank-cadeautje’. Een kleinigheidje die ze gedurende de reis krijgen. Iets voor onderweg of iets voor op de camping. Vaak iets van een bellenblaas, een vakantie-doeboek, een klein spelletje of een kleurboek. Ze kregen nu ook een soort etui. Hier konden ze alle schatten die ze op vakantie zouden vinden instoppen.

Na een paar uur rijden reden we diep de nacht in. Mijn jongste zat onderuit gezakt tegen een stapel slaapzakken en kussens aan. Nog klein genoeg om zich lekker te kunnen nestelen, zijn benen opgetrokken op de achterbank. Hij kon zo mooi naar de sterren kijken. Vlak voor hij in slaap viel zei hij: “Je weet nooit wat de magie van de nacht brengt!” Ik vond deze zin zo wonderlijk, maar liet het erbij. Daar kreeg ik later spijt van, want de zin bleef mij triggeren en zoonlief sliep inmiddels.

De kinderen werden wakker toen de zon opkwam en de bergen in zicht kwamen.
“Zie je wel! Ik zei het toch! Het lijkt wel alsof de nacht heeft getoverd, mama!”
De schat had gelijk! Wat een andere wereld. Wat een heerlijk gevoel.
Dit gevoel werd versterkt toen we Oostenrijk binnen reden. Ondanks dat het voor ons bekend terrein is blijven we ons verwonderen over de pracht en de macht van de bergen. De schoonheid van de natuur. Ik voel me er zo thuis, zo vrij, rust spoelde over mij heen…

Elke ochtend, als ik de tent open deed, bewonderde ik het uitzicht. We keken aan de linkerkant uit op de Lienzer Dolomieten. Rechts keken we richting Heiligenblut. Elke ochtend dezelfde bergen, maar elke ochtend was het anders. Soms scheen de zon al fel op de Dolomieten en soms hing de bewolking zo laag dat we de wolken bijna konden aanraken. Ik vond het iedere keer weer een verrassing.

Tijdens een pauze van één van de eerste wandelingen in de bergen ging mijn zoontje op een rots zitten. Hij ademde eens diep in, hield zijn adem even vast, blies rustig uit en zei: “Wat heerlijk he? Die berglucht!” Zo zaten we dan een paar minuten fijn te genieten van het uitzicht en elkaar.
Mijn dochter vond allemaal prachtige alpenbloemen, stukjes bergkristal en was een kei in het zoeken van stukjes pyriet, tijdens het goudwassen.
We maakten veel foto’s en stuurden een kaart naar de opa’s en oma’s.

Schatgravers werd niet gemist. De karweikaarten bleken als vanzelf onderdeel van onze vakantie.
De etuis voor de schatten zijn gevuld met (toegangs)kaartjes, stenen en veertjes.
En de rest zit in onze gedachten… alle bijzondere herinneringen aan onze fantastische vakantie.

Deze blog is geschreven door onze gastblogger Chantal. Ze houdt van roze, van tulpen en van foto’s maken. Ze is moeder en kindercoach, vanuit haar praktijk “Eigenwens”. Ze vindt het heerlijk dat ze heeft geleerd zichzelf te zijn. Chantal is met haar praktijk te vinden op instagram en op Facebook. Neem snel een kijkje!

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.

dingen uitgummen

Teun komt met een brede grijns de praktijkruimte binnen. Een beetje verlegen, zijn stoere haren door de war van het fietsen. “ Ha Teun, ben je er weer? Fijn!”, verwelkom ik hem. Sinds een paar weken volgt Teun met zijn moeder, individuele Ouder & Kindyoga bij mij. Bij deze individuele yoga-coaching kun je goed inspelen wat er bij een kind speelt. Yoga kan een goed hulpmiddel zijn voor slaapproblemen, faalangst, slechte concentratie, kortom als je niet lekker in je vel zit. De houdingen, de adem- en zintuigspelletjes lokken mooie coaching gesprekjes uit.

Zo gaan we op ontdekkingsreis naar de leuke dingen en de minder leuke dingen in Teuns wereld. Spelenderwijs komen we tot een aantal oplossingen. In het relaxkoffertje zitten allerlei (hulp)middeltjes om lekker te relaxen.

Teun heeft vorige week een blauwe pijpenrager mee naar huis genomen. “Ik heb er heerlijk mee gefriemeld en goed geslapen! Er zat er zelfs een keer, één om mijn pink toen ik wakker werd”, lacht Teun. Teun kan in de knoop zitten met zijn emoties. Op één dag kan hij alles tegelijk zijn: boos, bang, blij en verdrietig. “O zo vermoeiend”, zucht hij. Het samen lezen van het prentenboek “Bang Mannetje” leidt tot mooie houdingen. We maken onder meer een hele stevige boom en een slappe pop (het geraamte in het enge bos). Met de houthakkeroefening kunnen we, alle boosheid die we voelen, heerlijk loslaten.

De mama van Teun geniet in de les van het enthousiasme van Teun. “Maar voor mezelf zijn deze sessies ook een heerlijk rustpuntje in de week”. In de partneroefening de Krijger maken mama en Teun samen 2 krijgers. Ze staan stevig, helemaal in hun kracht. Na een poosje vallen de krijgers lachend om. Het is mooi om de band tussen moeder & kind met elke sessie te zien groeien.

Vandaag pakken we terug op de 4 hoofdemoties, die we vorige keer besproken hebben. Met Schatgravers gaan we op avontuur naar Emotie-eiland. Uit de 4 schatten die we krijgen, doen we de minst herkenbare weg. De kaart leggen we bij de passende emotie op het Emotie-eiland. Ikzelf pak een hele mooie: “Dingen onthouden, poeh, ik word boos op mezelf als dat niet lukt” .

Teun wil de schat lief zijn voor mezelf ruilen. “Dat lukt me niet”, zegt hij. “Nog niet!” zegt hij zacht. Om een nieuwe schat te mogen pakken, moet er eerst een karweikaartje gepakt worden. We lopen als deftige dames/meneren door de zaal en we trekken gekke bekken als we een zure citroen eten. We gaan door tot we 4 schatten hebben, die goed bij ons zelf passen.

Als moeder de betekenis van de schat flexibel zijn aan Teun uitgelegd heeft, denkt hij diep na. “Ik snap het”, zegt hij, “gewoon dingen uitgummen en weer opnieuw beginnen… die schat bewaar ik”!

Deze blog werd geschreven door Carla. Zij geeft individuele yoga, Kanjeryoga, Tieneryoga en Ouder&kind yoga in haar bedrijf Flow4go. Ze begeleidt schoolteams bij het invoeren van de methode Relax in de klas, een mix van kinderyoga, mindfulness en ademoefeningen en ze geeft les aan hoogbegaafde kinderen. Ze is te volgen via www.flow4go.nl of Facebook en Pinterest